Το ψαχτήρι του κακομοίρη...

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2005

Παλιές καλές εποχές...

Ήταν κάποτε ένας μικρός εκδοτικός οίκος ο οποίος έβγαζε βιβλία πληροφορικής. Ήταν κάποτε και ένας συγγραφέας ο οποίος έγραφε βιβλία για υπολογιστές. Όλα κυλούσαν ήσυχα στην μικρή αυτή αγορά: Ο κόσμος διάβασε βιβλία για να μάθει πως δουλεύουν τα ρημάδια τα Γουίντοους, ο συγγραφέας έγραφε, και ο εκδοτικος οίκος εξέδιδε. Και ξαφνικά η αγορά τα τίναξε. Πάπαλα. Οι πωλήσεις των βιβλίων πληροφορικής έπεσαν κατακόρυφα. Ο εκδοτικός οίκος είχε δυο επιλογές: ή θα το έκλεινε το μαγαζί, ή θα άλλαζε αντικείμενο. Και ο συγγραφέας είχε και αυτός δυο επιλογές: ή θα άλλαζε και αυτός αντικείμενο, ή θα τα παρατούσε. Η στροφή στην αρχή ήταν ανώδυνη: έγινε απλά ένα πέρασμα στην λογοτεχνία του φανταστικού και στην επιστημονική φαντασία. Ο συγγραφέας δεν είναι πρόβλημα να ακολουθήσει: άλλωστε, και τα δυο αυτά αντικείμενα τον ενδιέφεραν. Αργότερα όμως, η στροφή έγινε πιο έντονη: στην αγορά άρχισε να διαμορφώνεται με γρήγορους ρυθμούς μια νέα τάση, η οποία απαιτούσε την τροφοδότηση θεμάτων γύρω απο το υπερφυσικό, το παραφυσικό, τα μυστήρια, τις συνωμοσίες και τα παράδοξα. Για τον εκδοτικό οίκο, αυτή η στροφή ήταν μάλλον ευχάριστη, τουλάχιστον απο καθαρά επιχειρηματική σκοπιά, μιας και ο χώρος ήταν εν πολλοίς ενεκμετάλευτος, και η ζήτηση απο το αναγνωστικό κοινό τεράστια. Για τον συγγραφέα όμως, ήταν κάτι το αδιανόητο. Γι΄ αυτό και σταμάτησε να γράφει. Τόσο απλά...

Αυτή η μικρή ιστορία μας λέει ουσιαστικά τρία πράγματα.
Πρώτον, για την τυπική μικρο-μεσαία επιχείρηση στον χώρο των εκδόσεων. Η επιχείρηση συνήθως δεν έχει την δυνατότητα να κρατήσει κάποια ψηλά στάνταρτ, ειδικά όταν οι χρόνοι και οι υποχρεώσεις πιέζουν. Οφείλει λοιπόν να είναι ευέλικτη όσον αφορά το προϊόν της. Αυτό είναι κατανοητό. Όπως είναι επίσης κατανοητό πως με την στάση της αυτή βοηθά στην πτώση του επιπέδου του προϊόντος.
Δεύτερον, για τον συγγραφέα. Ο συγγραφεάς οφείλει καταρχάς να θρέψει τον εαυτό του και την οικογένεια του. Τουτέστοιν, οφείλει να είναι και αυτός ευέλικτος. Εαν τεθεί το ζήτημα "οικονομική επιβίωση VS σεβασμός του εαυτού του και της εργασίας του", συνήθως επιλέγει το πρώτο. Η περίπτωση του παραπάνω συγγραφέα αποτελεί μάλλον εξαίρεση. Εννοείται πάντως πως και ο συγγραφέας ο οποίος δικαιολογημένα επιλέγει τον δρόμο της ευελιξίας και της οικονομικής επιβίωσης, φέρει και αυτός μερίδιο ευθύνης για την πτώση του επιπέδου του προϊόντος.
Τρίτον, για το αναγνωστικό κοινό. Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται: Είναι το κοινό αυτό το οποίο ορίζει το πλαίσιο στο οποίο αναγκάζονται οι εκδότες να κινηθούν, ή μήπως είναι οι εκδότες αυτοί οι οποίοι δημιουργούν τα πλαίσια στα οποία κινείται το κοινό; Μήπως ισχύουν και τα δύο; Και ποια είναι άραγε εννοιολογικά η αξία του "αναγνωστικού κοινού"; Δεν πρόκειται άραγε για μεμονωμένους αναγνώστες, με διακριτά γούστα και αρέσκειες; Μήπως το αναγνωστικό κοινό είναι απλά η ποσοτικοποίηση της αγοράς βιβλίου; Και απο αυτή την πλευρά, την καθαρά ποσοτική, δεν έχει το "αναγνωστικό κοινό" και αυτό μερίδιο ευθύνης για την πτώση της ποιότητας του προϊόντος;

Όλοι τελικά είναι αθώοι. Και όλοι είναι ένοχοι. Ίσως μάλιστα να είναι όλοι περισσότερο ένοχοι απ΄ ότι αθώοι. Η ουσία όμως παραμένει η ίδια: Ο Λιακόπουλος πουλάει περισσότερο απο τις Εκδόσεις του Πανεπιστημίου Πατρών. Ο Σακέτος διαβάζεται περισσότερο απο τον Δερτιλή. Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών βρίσκονται σε περισσότερες βιβλιοθήκες απ΄ ότι η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Το Τρίτο Μάτι πουλάει περισσότερα τεύχη απο το Cogito. Και πάει λέγοντας...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ώστε κρίνω με λανθασμένα κριτήρια; μμμ, για να δούμε. Σε δυο χρόνια που θα πάμε σε εκλογές, ποιός πιστεύεις πως θα εππηρεάσει περισσότερο το εκλογικό αποτέλεσμα; τα 3.000.000 γελάδια που τρώνε το εθνοσωτήριο σανό που τους ταίζει ο Καρατζαφέρης, ή οι 3.000 άνθρωποι που κατά τα άλλα και καλύτεροι μπορεί να είναι, και πιο έξυπνοι; Τι θα μετρήσει άραγε περισσότερο για την κυβέρνηση στο ζήτημα του διαχωρισμού Εκκλησίας - Κράτους; η εν δυνάμει δεξανεμή ψήφων των 3.000.000 αγελάδων που μυρικάζουν το Ελληνορθόδοξο παραμύθι, ή η τεκμηρωμένη και λογική άποψη των 3.000 ψηφοφόρων που δεν βγάζουν όλοι τους ούτε έδρα στη Β' Αθηνών;
Είτε μας αρέσει είτε όχι, το γεγονός ότι ζούμε μια πλημμυρα μεταφυσικής και εθνικιστικής υστερίας δημιουργεί προβλήματα τα οποία δεν μας παίρνει να τα παραβλέπουμε προβάλλωντας κατεξοχίν ελιτίστικα επιχειρήματα του τύπου "εμένα δεν με αγγίζουν γιατί εγώ έχω ποιότητα και δεν μασάω χόρτο", και "η ποιόητα μου μετράει περισσότερο απο την ποσότητα των άλλων". Όταν θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα δούμε τον Καρατζαφέρη στην Βουλή, τον Λιακόπουλο σε κρατικό κανάλι, και τον Πλεύρη να συνομιλεί επι ίσοις όροις με τα λοιπά πολιτικά κόμματα, τότε πολύ φοβάμαι πως κάμποσοι απο εμάς θα πρέπει να ανασκευάσουμε τις δικές μας ιδεοληψίες περί ποιότητας και ποσότητας...

Ανώνυμος είπε...

Έχω να καταγγείλω κι εγώ τους απανταχού λιακοπουλομανείς κλπ κλπ. Ξέρεις τι είναι το πιο θλιβερό? Να πηγαίνεις σε έκθεση βιβλίου και να ψάχνεις να βρεις λογοτεχνικά βιβλία ή βιβλία του αντικειμένου σου και να πεφτεις πάνω σε χιλίαδες βιβλία για την επέλαση των Ε. ΕΛΕΟΣ!!! -Ρε φίλε εσύ δεν έβγαζες Βιβλία σχετικά με την βιολογία και την αστροφυσική??? -Ναι, οι Έλληνες κατάγονται από το Σείριο και είπα να αλλάξω...
Και αυτό συμβαίνει εδώ και μια τριετία (ίσως λίγο παραπάνω). Κάτι σε μεσαίωνα μου κάνει η φάση... Ή διαβαζεις Λιακόπουλο ή τράβα σπίτι σου...

funEL είπε...

Κύριε Εμμανουήλ. Το είχαμε αντιληφθεί ότι είσασταν καλικατζαραίος κουλτουριαραίος κλπ.
παρόλα αυτά δεν είναι πολύ αργά
προλαβαίνετε να εισέλθετε στο πνευματικό Λιακουροβασίλειο. Οταν το αποφασίσετε να μας ειδοποιήσετε να σας κάνουμε ιδιαιτέρα τελετή. Καλή Λιακουροχρονιά νάχετε. (και μη φοβάσθε ο καινούργιος Λιακουρομεσαίωνας θα συνδιασθεί τέλεια με ανάλογα πνευματικά κινήματα σε διάφορα μέρη του κόσμου, αρκεί να μην έχουν κριτική και επιστημονική κριτική και ανάλυση, όπως προφανώς διαφαίνεται)