Ήμουν λοιπόν ένας από τους τυχερούς (εντάξει, δεν ήταν θέμα τύχης, από τις 6 το πρωί ήμουν απέξω περιμένοντας) που πήρε το Σαββάτο που πέρασε ένα iPad 2 από το iStorm. Η γνώμη μου για την Apple δεν έχει αλλάξει: εξακολουθώ να θεωρώ την εταιρία αλαζονική και εγωκεντρική (δηλαδή ο Jobs είναι αλαζονικός και εγωκεντρικός: οι υπόλοιποι απλά χορεύουν στον ρυθμό του). Τα προϊόντα της όμως είναι άλλη ιστορία. Ως κάτοχος του 5800 της Nokia υπήρξα μέγας πολέμιος του iPhone, μέχρι που έπιασα στα χέρια μου το 3GS το καλοκαίρι του 2009, οπότε και κατάλαβα τι πραγματικά σημαίνει user - friendly λειτουργικό για smartphone. Και ως κάτοχος μέχρι πρόσφατα ενός Archos 101 θεωρούσα πως το iPad ήταν απλά hype, μέχρι που έπιασα στα χέρια μου το iPad 2 και κατάλαβα τι σημαίνει πραγματικά smooth και user experience σε οθόνη tablet.
Έχει ειπωθεί άπειρες φορές, αλλά φαίνεται πως τουλάχιστον οι ανταγωνιστές της Apple δεν το έχουν καταλάβει ακόμη: ο απλός χρήστης θέλει μονάχα να κάνει τη δουλειά του όσο πιο απλά, γρήγορα και ευχάριστα γίνεται. Και ότι και να χώσεις στο hardware, τη δουλειά είναι το software που την κάνει. Όσες USB θύρες και να χώσεις στο μηχανάκι, όσους διπύρηνους και τετραπύρηνους επεξεργαστές να ενσωματώσεις, άμα ο χρήστης δεν καταλαβαίνει με την μια τι πρέπει να πατήσει, κλάφτα Χαράλαμπε. Όσα widgets και να έχεις στην αρχική οθόνη, άμα το scrolling δεν είναι αψεγάδιαστο, καληνύχτα. Το smartphone ΔΕΝ είναι PC, και το tablet ΔΕΝ είναι Laptop. Και από την στιγμή που ένα εργαλείο ΔΕΝ είναι κάποιο άλλο αλλά κάτι ξεχωριστό, οφείλεις να το αναπτύξεις ως κάτι ξεχωριστό. Κοινώς, οφείλεις να το στήσεις από την αρχή. Όσο λοιπόν δεν το καταλαβαίνει αυτό η Samsung, η LG και οι λοιποί παίχτες της αγοράς, η Apple θα συνεχίσει να πουλάει σαν τρελή. Και μπορεί βέβαια το Android να έχει ωριμάσει αρκετά, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί: Πρέπει όλο το "πακέτο" να είναι ελκυστικό, και μάλιστα πρέπει να είναι ελκυστικό και σε διαφορετικές κατηγορίες τσέπης. Όταν η Apple διαθέτει tablets σε εύρος τιμών από 509 ως 839 ευρώ, πως περιμένεις να την ανταγωνιστείς όταν βγάζεις ένα μοντέλο fix στα 6 ή στα 7 κατοστάρικα; Καλά, για το marketing δεν θα πω, εκεί η Apple απλά παραδίδει μαθήματα. Και υπάρχει και το App Store: όταν υπάρχουν apps όπως το Garage Band, το PenUltimate ή το Solar System, δεν αρκεί να έχεις το Angry Birds στο μαγαζί σου για να πεις πως θα χτυπήσεις την Apple στις εφαρμογές...
2011: Ολική Επαναφορά. Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εναντίον Περιούσιου Λαού, σημειώσατε Ένα. Εμπρός για μια καινούργια Σούπερ Λίγκα με τους παλιούς παράγοντες. Πάνω απ΄ όλα η Παράδοση...
Το ψαχτήρι του κακομοίρη...
Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011
Κυνόδοντας
Όσοι πιστεύετε ακόμα στην Ελληνική Οικογένεια ως μεγίστη αξία, αντίστοιχη της Πατρίδος και της Θρησκείας, καλύτερα να μην το δείτε. Χώρια του ότι δεν θα καταλάβετε και τίποτα, το μόνο που θα καταφέρετε είναι να προσβληθείτε. Αυτές οι ταινίες είναι για ανθρώπους που είναι σε θέση να καταλάβουν πως, όπως ακριβώς η Πατρίδα είναι ένα τεράστιο μπουρδέλο και η Θρησκεία ένας κερδοσκοπικός οργανισμός, έτσι και η Οικογένεια είναι το εκκολαπτήριο του αυγού του φιδιού. Μάγκας ο Λάνθιμος, μεγάλος μάγκας. Ο άνθρωπος έχει πιάσει το νόημα από τα μαλλιά και μας το τρίβει στη μούρη μπας και ξεκολλήσουν τα μυαλά μας και πάρουμε χαμπάρι τι γίνεται. Ο πατέρας; Δικτάτορας με όλη τη σημασία της λέξης, και μάλιστα με καλές προθέσεις. Τι να τις κάνεις όμως τις προθέσεις άμα είσαι κάφρος; Η μάνα, το τέλειο πρόβατο. Τα παιδιά, υπόδειγμα πλαστελίνης. Το πουτανάκι που τσεπώνει τα φράγκα για να πηδάει ο γιός; Κλασική περίπτωση σταρχιδιστικής συμπεριφοράς. Ο μόνος νορμάλ χαρακτήρας σε όλο το έργο είναι η... γάτα, η οποία έχει και το γνωστό άδοξο τέλος (όλοι οι αθώοι πληρώνουν τελικά τη νύφη)... Και δεν είναι τυχαίο που μόνο η μεγάλη κόρη αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα και να βγεί στον έξω κόσμο, όπως δεν είναι και τυχαίο το ότι στο τέλος τα σκατώνει: Άμα δεν έχεις ιδέα από αγγουρόκαμπους, δεν πας ξεβράκωτη στ΄ αγγούρια...
Όχι και 6 γκολ ρε παιδιά...
Εντάξει, δεν περίμενα να φέρει ισοπαλία (πόσο μάλλον να νικήσει) η ΑΕΚ, αλλά όχι και 6-0 ρε παιδιά, έλεος. Αυτό έχει να γίνει απο το '80-'81. Άντε να χάνανε με ένα-δύο γκόλ, άντε με τρία, αλλά έξι? ΕΞΙ? τι παει να πει δηλαδή πως είχαν κατεβάσει τα δεύτερα, δικαιολογία είναι αυτή? Τα δεύτερα δηλαδή αξίζουν μόνο για 'Β Εθνική; Κοροϊδευόμαστε τώρα;
Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011
Να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο...
Όποιος έχει τον χρόνο (και το κουράγιο) ας ρίξει μια ματιά εδώ: πρόκειται για ένα thread που δημιούργησε ο developer μιας ελληνικής εφαρμογής για iPhone, με το οποίο ουσιαστικά ειρωνεύεται αυτούς που έσπασαν την εφαρμογή του και την διανέμουν μέσω των γνωστών καναλιών. Η κουβέντα έχει πιάσει 24 σελίδες μέχρι στιγμής, και φυσικά αναλώνεται στην γνωστή αντιπαράθεση ανάμεσα στους πολέμιους (εγώ και κάνα δυο άλλοι) και τους υποστηρικτές (όλοι οι υπόλοιποι) της πειρατείας λογισμικού. Το ενδιαφέρον σε αυτή τη κουβέντα είναι η εξωπραγματική άγνοια που έχει ο κόσμος για το τι είναι πνευματική ιδιοκτησία, κλοπή, δικαίωμα και επιλογή. Αυτά που γράφονται είναι κυριολεκτικά απίστευτα, και εγώ προσωπικά έχω μείνει άναυδος με το πως γίνεται κάποιοι άνθρωποι να μπορούν ακόμα να ζουν με τόση πολλή βλακεία που κουβαλούν στο κεφάλι τους. Η πλάκα είναι πως μετά από 24 σελίδες, βρίσκεται επιτέλους κάποιος ο οποίος πολύ απλά παραδέχεται ότι κάνει ότι κάνει απλά και μόνο επειδή έτσι κάνουν και οι άλλοι, χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν αυτά που κάνει είναι θεμιτά ή όχι. Κάτι τέτοια thread είναι που με κάνουν να πιστεύω ότι αυτή η χώρα δε σώζεται με τίποτα...
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
Till: The Blog v.3 και η ζωή συνεχίζεται...
Σχεδόν μια δεκαετία πριν, αναλωνόμουν σε κατεβατά κειμένων στα fora του Focus. Σίγουρα για κάποιους ήταν μια ηρωική εποχή, και για κάποιους άλλους μια εποχή ασυγκράτητης βλακείας. Πρόσφατα έλαβα ένα mail από κάποιον πιτσιρικά της περιόδου εκείνης, ο οποίος προφανώς σήμερα δεν είναι και τόσο πιτσιρικάς. Ο δικός του χαρακτηρισμός για την εκείνη είναι "η περίοδος της παράνοιας". Υποθέτω πως με εντόπισε από το Twitter account μου. Μου έγραψε απλά για να μου πει πως όλα εκείνα τα κατεβατά, δεν πήγαν εντελώς στράφι: τουλάχιστον ένας κράτησε κάποια από αυτά στο μυαλό του, και τα χρησιμοποίησε για να βρει τον δικό του μπούσουλα στη ζωή. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα ποτέ πως θα υπήρχε άνθρωπος που θα θυμόταν ακόμα εκείνη την περίοδο, πόσο μάλλον που θα ομολογούσε πως τον είχε επηρεάσει στην μετέπειτα πορεία του. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη το δίχως άλλο: με έκανε να σκεφτώ ξανά κάποια πράγματα. Ίσως να μην είμαστε τελεσίδικα καταδικασμένοι σε θάνατο από βλακεία. Ίσως τελικά να υπάρχει μια μικρή ελπίδα, ένα αμυδρό φως στην άκρη του γαμώ-τούνελ. Ίσως εγώ να είμαι ένας αμετανόητος πεσιμιστής και να τα έχω καταλάβει όλα λάθος (εντάξει, αυτό το τελευταίο δεν παίζει με τη καμία, μη τρελαθούμε κιόλας). Όπως και να'χει, το mail αυτό, η "φωνή από το παρελθόν", με έβαλε πάλι στο παιχνίδι. Νεκρανάσταση λοιπόν για το Till: The Blog, και ξεκινάμε ολοταχώς την έκδοση 3 του πολυπαθούς ετούτου blog...
Δε θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη...
Ποτέ μη λες Ποτέ. Ιδού ο Εσταυρωμένος ο οποίος ανεστήθη εκ νεκρών και περιπατεί για μια ακόμα φορά στην χώρα των Ηλιθίων. Πάμε πάλι από την αρχή λοιπόν...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)