Το ψαχτήρι του κακομοίρη...

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Ρε ποιός είναι αυτός ο Σόϊμπλε;

"Ποιός είναι ο κύριος Σόϊμπλε;", αναρωτιέται ο κατά τα άλλα αξιότιμος κύριος Παπούλιας. Μάλιστα. Ποιός είναι ο κύριος Σόϊμπλε. Με πολύ απλά λόγια λοιπόν, ο κύριος Σόϊμπλε είναι ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών. Είναι αυτός που θα βάλει το χέρι στην τσέπη του Γερμανικού λαού και θα μας δώσει ένα τσουβάλι δις ευρώ για να σώσουμε το τομάρι μας. Επειδή όμως είναι Γερμανός, και επειδή σέβεται την τσέπη του Γερμανού εργαζόμενου απο τον οποίο παίρνει τα λεφτά τα οποία μας δίνει, κάνει ότι περνάει απο το χέρι του ώστε να εξασφαλίσει οτι ο Γερμανός εργαζόμενος θα τα πάρει κάποια στιγμή πίσω τα λεφτά του. Και αυτό προφανώς αποτελεί μέγιστο αμάρτημα για τον κάθε Έλληνα που τα  τελευταία 30 χρόνια έχει εμπεδώσει την ιδέα πως δανεικά ίσον αγύριστα...

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

No Way Out...

Έγραφα την Κυριακή πως κατά την άποψη μου, η ψήφιση του Μνημονίου 2 είναι μονόδρομος. Εξακολουθώ να πιστεύω πως ήταν η μόνη ενδεδειγμένη λύση, έτσι όπως έχουν τα πράγματα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως πιστεύω οτι το Μνημόνιο θα πετύχει: το αντίθετο μάλιστα. Θεωρώ την αποτυχία του δεδομένη, και μάλιστα για τους ίδιους ακριβώς λόγους που απέτυχε και το πρώτο Μνημόνιο. Το πράγμα θα κολλήσει και πάλι στο γνωστό σημείο: δεν πρόκειται να γίνουν οι μεταρυθμίσεις που προβλέπονται, επειδή πολύ απλά κανείς δεν θέλει να γίνουν οι μεταρυθμίσεις αυτές (εννοείται πως εξαιρούνται οι Τροϊκανοί, οι δανειστές και οι Ευρωπαίοι ηγέτες). Και κανείς δεν θέλει να γίνουν οι μεταρυθμίσεις, γιατί είναι όλοι τόσο πολύ διαπλεγμένοι και διεφθαρμένοι ώστε κάθε απόπειρα αλλαγής να προσκρούει σταθερά σε ένα απίστευτο πλέγμα πιέσεων και εκβιασμών, καθιστώντας την όποια προσπάθεια ματαιόπονη. Το θέμα βέβαια είναι πως και οι Ευρωπαίοι το έχουν καταλάβει αυτό: έτσι άλλωστε εξηγείται και η στροφή 180 μοιρών που βλέπουμε πλέον στην στάση αρκετών απο αυτούς που κάνουν κουμμάντο στις Βρυξέλλες. Είχαν στην διάθεση τους έναν ολόκληρο χρόνο να μας μελετήσουν και να μας αξιολογήσουν, και γνωρίζουν πλέον πολύ καλά τι είμαστε διατεθιμένοι να κάνουμε (να πάρουμε το ζεστό χρήμα) και τι να μην κάνουμε (να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις τις οποίες αναλαμβάνουμε ως προϋπόθεση για το ζεστό χρήμα). Ως εκ τουτου, δεν με εκπλήσει καθόλου το γεγονός οτι ακόμα και με την ψήφιση του Μνημονίου 2 απο τη Βουλή (και μάλιστα με τα 2/3 των ψήφων), οι Ευρωπαίοι κωλυσιεργούν, μεταθέτοντας το Eurogroup για την Δευτέρα. All in all, νομίζω πως στην τελική το μόνο που καταφέραμε είναι να πάρουμε μια ακόμα παράταση χρόνου πρωτού συμβεί το αναπόφευκτο: η άτακτη χρεωκοπία και η εθελοντική μας έξοδος απο την Ευρωζώνη και το ευρώ...

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

ο κυρίαρχος Λαός και το Μνημόνιο...

Πριν απο λίγο καιρό, σε μια συζήτηση που είχα με ένα φίλο μου, είχε τεθεί το εξής ερώτημα: Ας υποθέσουμε πως ένας δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης, γνωρίζει πολύ καλά οτι ακολουθώντας την x πολιτική, θα καταφέρει μακροπρόθεσμα να ωφελήσει τη χώρα του. Παράλληλα, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αντιτίθεται στην εφαρμογή της x πολιτικής. Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: νομιμοποιείται ο ηγέτης να εφαρμοσει την πολιτική αυτή, απο την στιγμή που είναι δεδομένο πλέον οτι δεν εκφράζει τη βούληση του λαού (του ίδιου λαού που τον έκανε ηγέτη) ο οποίος δεδηλωμένα αρνείται την πολιτική αυτή;

Στην τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue, το 80% τίθεται ξεκάθαρα κατά του Μνημονίου 2 (για την ακρίβεια, σε όλες τις δημοσκοπήσεις απο την εποχή του Μνημονίου 1 η μεγάλη πλειοψηφία τίθεται σταθερά κατά της πολιτικής αυτής). Οπότε λοιπόν ρωτάω: Νομιμοποιείται η κυβέρνηση να φέρει προς ψήφιση τη νέα δανειακή σύμβαση (και κατ΄ επέκταση νομιμοποιείται η Βουλή να την ψηφίσει), απο τη στιγμή που είναι δεδομένο οτι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν την επιθυμεί; Προσοχή, δεν ασχολούμαι με το αν είναι ορθή ή λανθασμένη η πολιτική της νέας δανειακής σύμβασης, ασχολούμαι μόνο με το ζήτημα της νομιμοποίησης της συγκεκριμένης πολιτικής, λαμβάνοντας ως δεδομένο το γεγονός οτι το Σύνταγμα ορίζει σαφώς πως "Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία" (άρθρο 1, παράγραφος 2), και πως " Όλες οι εξουσίες πηγάζουν απο τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους, και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα" (άρθρο 1, παράγραφος 3).

Προσωπική μου άποψη είναι πως η ψήφιση του Μνημονίου 2 είναι μονόδρομος, άσχετα απο το γεγονός οτι η αίσια έκβαση του είναι εντέλει αμφίβολη. Απο την άλλη όμως θεωρώ πως πραγματικά θα μας άξιζε να ΜΗΝ ψηφιστεί (να γίνει δηλαδή αυτό που επιθυμεί το 80% του κυρίαρχου Λαού), μόνο και μόνο για να καταλάβει ο κυρίαρχος Λαός πως, με τόση μαλακία που κουβαλάει στο κεφάλι του, δεν του αξίζει τίποτα άλλο απο το να ψηφήσει απο την πείνα και την ανέχεια που θα ακολουθήσει μια άτακτη χρεωκοπία της χώρας. Τουλάχιστον αυτοί που θα επιβιώσουν θα έχουν πάρει ένα γερό μάθημα για τις συνέπειες της βλακείας, και ενδεχομένως να βάλουν μυαλό για την επόμενη φορά που η χώρα θα βρεθεί σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση (εαν βέβαια στο μεταξύ δεν έχουν ξεχάσει το τι πέρασαν για να επιβιώσουν)...