ο κυρίαρχος Λαός και το Μνημόνιο...

Πριν απο λίγο καιρό, σε μια συζήτηση που είχα με ένα φίλο μου, είχε τεθεί το εξής ερώτημα: Ας υποθέσουμε πως ένας δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης, γνωρίζει πολύ καλά οτι ακολουθώντας την x πολιτική, θα καταφέρει μακροπρόθεσμα να ωφελήσει τη χώρα του. Παράλληλα, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αντιτίθεται στην εφαρμογή της x πολιτικής. Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: νομιμοποιείται ο ηγέτης να εφαρμοσει την πολιτική αυτή, απο την στιγμή που είναι δεδομένο πλέον οτι δεν εκφράζει τη βούληση του λαού (του ίδιου λαού που τον έκανε ηγέτη) ο οποίος δεδηλωμένα αρνείται την πολιτική αυτή;

Στην τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue, το 80% τίθεται ξεκάθαρα κατά του Μνημονίου 2 (για την ακρίβεια, σε όλες τις δημοσκοπήσεις απο την εποχή του Μνημονίου 1 η μεγάλη πλειοψηφία τίθεται σταθερά κατά της πολιτικής αυτής). Οπότε λοιπόν ρωτάω: Νομιμοποιείται η κυβέρνηση να φέρει προς ψήφιση τη νέα δανειακή σύμβαση (και κατ΄ επέκταση νομιμοποιείται η Βουλή να την ψηφίσει), απο τη στιγμή που είναι δεδομένο οτι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν την επιθυμεί; Προσοχή, δεν ασχολούμαι με το αν είναι ορθή ή λανθασμένη η πολιτική της νέας δανειακής σύμβασης, ασχολούμαι μόνο με το ζήτημα της νομιμοποίησης της συγκεκριμένης πολιτικής, λαμβάνοντας ως δεδομένο το γεγονός οτι το Σύνταγμα ορίζει σαφώς πως "Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία" (άρθρο 1, παράγραφος 2), και πως " Όλες οι εξουσίες πηγάζουν απο τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους, και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα" (άρθρο 1, παράγραφος 3).

Προσωπική μου άποψη είναι πως η ψήφιση του Μνημονίου 2 είναι μονόδρομος, άσχετα απο το γεγονός οτι η αίσια έκβαση του είναι εντέλει αμφίβολη. Απο την άλλη όμως θεωρώ πως πραγματικά θα μας άξιζε να ΜΗΝ ψηφιστεί (να γίνει δηλαδή αυτό που επιθυμεί το 80% του κυρίαρχου Λαού), μόνο και μόνο για να καταλάβει ο κυρίαρχος Λαός πως, με τόση μαλακία που κουβαλάει στο κεφάλι του, δεν του αξίζει τίποτα άλλο απο το να ψηφήσει απο την πείνα και την ανέχεια που θα ακολουθήσει μια άτακτη χρεωκοπία της χώρας. Τουλάχιστον αυτοί που θα επιβιώσουν θα έχουν πάρει ένα γερό μάθημα για τις συνέπειες της βλακείας, και ενδεχομένως να βάλουν μυαλό για την επόμενη φορά που η χώρα θα βρεθεί σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση (εαν βέβαια στο μεταξύ δεν έχουν ξεχάσει το τι πέρασαν για να επιβιώσουν)...