Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2006
Τρία Χρώματα: Κόκκινο
Δεν έχω δεί τα δύο πρώτα έργα. Αυτό το πήρε βασικά ο αδελφός μου, επειδή δεν είχε καμιά άλλη της προκοπής εκείνη την στιγμή διαθέσιμη το video club (που να μην την έχουμε δει εννοείται), και επειδή η Μπλέ και η Λευκή ήταν νοικιασμένες (βασικά περνάει μια κρίση αυτοσυνείδησης, και το έχει ρίξει στις ταινίες με νόημα). Του φάνηκε λοιπόν κάπως, και την νοίκιασε. Στα πρώτα 20 λεπτά, μου φάνηκε βαρετή. Στα επόμενα 20, σκέφτηκα πως μάλλον πατάτα είναι, πως διάολο κέρδισε Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες; Όταν τελείωσε, και αφού το σκέφτηκα για λίγο, κατέληξα πως το έργο ήταν καταπληκτικό... Πως διάολο τα καταφέρνουν μερικοί άνθρωποι και γυρίζουν τέτοιες ταινίες; Και το πιο πιθανό είναι πως δεν έπιασα ούτε τα μισά απο τα μηνύματα που περνάει ο σκηνοθέτης. Ειδικά αυτή η ρημάδα η τελευταία σκηνή, με έχει στοιχειώσει: έχω την εντύπωση πως ακόμα δεν την έχω καταλάβει ούτε στο ελάχιστο. Μαλλον θα πρέπει να την ξαναδώ, αφού πρώτα δω και τις δυο πρώτες ταινίες...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να την ξαναδεις αφου δεις τις αλλες δύο. Υπάρχουν σκηνές στις τρεις ταινίες που βγάζουν νόημα μόνο αν τις δεις με τη σειρά (για παράδειγμα η σκηνή με την γιαγιά και το μπουκάλι στα σκουπίδια) και βέβαια, το τέλος της Κόκκινης είναι τέλος και για τις άλλες δύο, οπότε, αν δεν τις έχεις δει, χάνεις πολλά.
Κατ'εμε, η μπλε ειναι η καλύτερη, μετά η κόκκινη και τέλος η άσπρη. Η άσπρη είναι πιο κυνική και υλική από τις τρεις, επειδή είναι γυρισμένη στην Πολωνία, στα πολωνέζικα και επειδή ο κισλόφσκι θέλει να δείξει την διαφορά ανάμεσα στην δύση που αρέσκεται να φιλοσοφεί έχοντας λύσει το βιοποριστικό και την ανατολή, που μόλις ξέφυγε από τον κομμουνισμό και θέλει προτίστως να επιβιώσει.
Έχε υπόψη σου επίσης, ότι οι τρεις ταινίες αντικατοπτρίζουν το τρίπτυχο της γαλλικής επανάστασης. Ελευθερία η μπλε, ισότητα η άσπρη (λίγο οφθαλμός αντί οφθαλμού) και αδελφότητα η κόκκινη. Η κόκκινη είναι η πιο ζεστή και αισιόδοξη από τις τρεις ταινίες και γι'αυτό είναι και η τελευταία. Ο κισλόφσκι θέλει να μας αφήσει με μια ζεστασιά.
Επίσης (και υπόσχομαι να τελειώσω εδώ) η κόκκινη είναι τοποθετημένη στην ελβετία. Ο σκοπός είναι να δείξει την μοναξιά της ουδετερότητας και το πως αυτή αίρεται μέσα από μια αναπάντεχη φιλία που δημιουργείται. Η ουδέτερη ελβετία και η ουδέτερη πρωταγωνίστρια.
Σόρυ για τον χώρο, αλλά πορώνομαι να μιλάω για τα 3 χρώματα :)
Αν και αρκετα "απαίδευτη" ως θεατής τις βρήκα καταπληκτικές όλες..και κυρίως το Μπλε..
Τις έχω δει τουλάχιστον 3 φορές τη καθεμιά πριν χρόνια, αλλά ειναι πολλά που δεν έπιασα..
Η ατμόσφαιρα καταπληκτική σε όλες..
Η αντίδραση του εκάστοτε ήρωα ως προς
τη γιαγιά και το μπουκάλι στα σκουπίδια
μου είπαν υποδηλώνει την επαφή του ήρωα με το περιβάλλον, πόσο απορροφημενος ειναι στον εαυτό του κτλ..
Εμένα πάλι μου άρεσαν και οι 3, μα πολύ περισσότερο η άσπρη. Και τολμώ να μαντέψω πως η άσπρη θα αρέσει και σε σένα περισσότερο, Μανώλη..
Δημοσίευση σχολίου