Μουντιάλ: 16 χρόνια μετά την πανωλεθρία στις ΗΠΑ...

... Και απ΄ ότι φαίνεται δεν έχουν αλλάξει και πολλά, έστω κι αν μεσολάβησε το ρημάδι το 2004. Έχουμε βέβαια άλλο προπονητή (α ρε Παναγούλια αθάνατε...), εντελώς διαφορετική ενδεκάδα (βάλτε το Μητρόπουλο να δώσει ψυχικό σθένος στην ομάδα...), αλλά τα προβλήματα εξακολουθούν να είναι τα ίδια. Πως να την χαρακτηρίσεις αυτή την ομάδα; άμπαλη; δυσκίνητη; τετριμμένη; άνευρη; βαρετή; όπως και να την πείς, δίκιο θα έχεις. Εντάξει, 6 χρόνια πριν έκατσε να ζήσουμε μια συγκυρία απο αυτές που συμβαίνουν μια φορά κάθε αιώνα (κάτι σαν ευθυγράμμιση πλανητών): οι μεγάλες ομάδες του Euro περνάγαν τρομερή κρίση ταυτότητας, ενώ οι δικοί μας αποφάσισαν να παίξουν κατενάτσιο και ότι κάτσει. Και τους βγήκε. Αλλά είπαμε, αυτά συμβαίνουν μια φορά κάθε εκατό χρόνια. Απο την επομένη επανήλθαμε στα γνωστά: όσοι νόμιζαν ότι επιτέλους κάτι άλλαξε στο Ελληνικό ποδόσφαιρο, ξενέρωσαν άγρια με την ήττα απο την Αλβανία. Η συνέχεια υπήρξε το ίδιο τετριμένη: όσοι είδαν τον εναρκτήριο αγώνα της Ελλάδας στο Euro του 2008, κατάλαβαν οτι το παρελθόν δεν είναι καθόλου παρελθόν, αλλά ένα παρόν με προοπτικές μέλλοντος. Και φυσικά τα πράγματα έμειναν στασιμα. Ίδιος προπονητής (μα πήρε το Euro!), ίδιοι παίχτες (μα πήραν το Euro!), ίδια αμπαλοσύνη...

Και ήρθε το πολυπόθητο Mundial του 2010. Αν και τα φιλικά έδειχνα ξεκάθαρα ότι η Εθνική μας ομάδα δεν έχει στον ήλιο μοίρα με τέτοια κακομοιριά που την δέρνει, εντούτοις πολλοί είχαν ελπίδες για μια αξιοπρεπή εναρκτήρια εμφάνιση. Η Κορέα άλλωστε δεν είναι και ακριβώς Αργεντινή (απο την άλλη βέβαια ούτε και η Βουλγαρία το 1994 ήταν ακριβώς Αργεντινή). Το αποτέλεσμα λογικά δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπλήξη για κανέναν: φάγαμε 2 γκόλ απο μια ομάδα κάτω του μετρίου, η οποία είχε να αντιμετωπίσει 11 φαντάσματα μέσω στον αγωνιστικό χώρο. Θα ακολουθήσει λογικά η ήττα απο την Νιγηρία με ένα αξιοπρεπές σκόρ (2-0, άντε 3-0 το πολύ) και η Εθνική μας θα ολοκληρώσει την εμφάνιση της απέναντι στην Αργεντινή μια μια ακόμα ήττα: το σε τι επίπεδα θα κυμανθεί η ήττα αυτή, θα εξαρτηθεί απο το κατά πόσο θα θελήσει ο Μαραντόνα να ξεκουράσει τους βασικούς του. Μπορεί να φάμε 1-2 γκόλ μόνο, μπορεί βέβαια και καμια τεσσάρα και βάλε, έτσι για να ευχαριστηθούμε και θέαμα. Το θεωρώ απίθανο, εξωπραγματικό, ίσως και αδιανόητο, να καταφέρουμε να βάλουμε έστω και 1 (ΕΝΑ, ONE, UNO) γκόλ. Εάν τώρα συμβεί πάλι καμιά κουφή ευθυγράμμιση πλανητών και καταφέρουμε και βάλουμε έστω ένα γκόλ, εγώ προσωπικά θα το θεωρήσω τρομακτική πρόοδο για το Ελληνικό Εθνικό ποδόσφαιρο. Διαφορετικά, θα επιβεβαιωθεί αυτό που είπα αρχικά: ότι δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα απο το 1994..