Ο Θεός είναι μαύρη...

Η εικόνα που έχει ο κόσμος γι αυτόν είναι μάλλον τυπική: ένα καλοσυνάτος γεράκος με πλούσια λευκή γενειάδα, λευκά μαλλιά και ένα είδος κάπας, επίσης χρώματος λευκού. Εμένα αυτή η περιγραφή ποτέ δεν μου άρεσε. Αυτός ρε παιδία δεν είναι ο Θεός, ο Γκάνταλφ του Άρχοντα των Δαχτυλιών είναι! Έτσι έλεγα, και φυσικά είχα δίκιο. Όσοι έκαναν τον κόπο να δουν την Επιστροφή του Βασιλιά στο σινεμά, το διαπίστωσαν και αυτοί. Η δική μου ιδέα για τον Θεό τώρα, ήταν πιο ξεκαθαρισμένη: δεν υπάρχει Θεός. Οπότε δεν τίθεται καν εμφάνισης. Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε την έκπληξη μου όταν εμφανίστηκε μπροστά μου. Φυσικά, το συμβάν αυτό συνέβη στο όνειρο μου. Δεν έχει όμως σημασία το που συνέβη: το σημαντικό είναι ότι όντως συνέβη. Άλλωστε, τόσοι και τόσοι που λένε πως μιλάνε με τον Θεό, τον Χριστό, την Παναγιά, τους Αποστόλους και τον Άι-Φανούρη, και αυτοί στον ύπνο τους δεν τους βλέπουνε; Ε, το ίδιο και εγώ. Εμφανίστηκε λοιπόν ο Θεός στον ύπνο μου, και από την πρώτη κιόλας στιγμή, κατάλαβα πως ο Κύριος διαθέτει απίστευτο χιούμορ: είχε την μορφή του Ανδρουλάκη! Θα μου πείτε τώρα, μα καλά, αφού είδες τον Ανδρουλάκη στον ύπνο σου, πως μας λες πως ήταν ο Θεός; Σωστή ερώτηση. Λοιπόν, καταρχάς ο περί ου ο λόγος αναδύθηκε μέσα από μια γαλάζια φωτιά. Έπειτα, φώναξε «Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου», και τέλος είχε ύψος δύο μέτρα και είκοσι πάνω κάτω εκατοστά. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο πραγματικός Ανδρουλάκης μπορεί να καταφέρει να ξεπηδήσει μέσα από μια γαλάζια φωτιά φωνάζοντας πως είναι ο Θεός, αμφιβάλλω για το αν μπορεί να ψηλώσει και να γίνει σαν τον Φασούλα, ακόμα και μέσα σε ένα όνειρο. Πράγματι, διαβολεμένο χιούμορ…. Anyway, όπως έλεγα εμφανίστηκε μπροστά μου ο Κύριος. Για μένα αυτή εμφάνιση ήταν ένα είδος πολιτισμικού σοκ: κάτι σα να βρίσκεσαι ξαφνικά σε συναυλία των Ντόρς με πλήρη σύνθεση στο Ολυμπιακό στάδιο, ενώ γνωρίζεις πολύ καλά πως ο Μόρισον έχει πεθάνει! Ενώ λοιπόν ο Θεός παρέμενε αμίλητος απέναντι μου (μετά το «εγώ ειμί…» δεν είχε αρθρώσει λέξη), εγώ προσπαθούσα να βρω κάτι να πω. Τελικά, μετά από αρκετή σκέψη, έκανα την πλέον εύστοχη (κατ΄ εμέ) ερώτηση: «Θές καφέ;» τον ρώτησα. Ήταν άλλωστε και περασμένα μεσάνυχτα. Για να έρχεται τέτοια ώρα, δεν θα’ ναι για καλό (δικό μου). Μάλλον θα τραβούσε πολύ αυτό το όνειρο, οπότε τον καφέ θα τον χρειαζόμασταν και οι δύο. Όταν άκουσε για τον καφέ, γούρλωσε τα μάτια του και είπε: «Μόλις συνάντησες τον Δημιουργό σου, και το μόνο που έχεις να με ρωτήσεις είναι αν θέλω καφέ;». Δεν λέω, δίκιο είχε. Θα μπορούσα να τον ρωτήσω κάτι πιο εύλογο, όπως πχ. ποιο είναι το νόημα της ζωής, ή πότε θα έρθει το τέλος του κόσμου. Με δεδομένη όμως την εμφάνιση του (είπαμε, Ανδρουλάκης), κατάλαβα πως ο τύπος προσπαθούσε να με ψαρώσει. Οπότε, στο ερώτημα του απάντησα με ένα απλό «Ναι». Με κοίταξε με ένα ακόμα πιο βλοσυρό ύφος, και είπε: «Γαλλικό έχεις;». «Σε δέκα λεπτά θα είναι έτοιμος», του απάντησα. Και έτσι ξεκίνησε η υπέροχη ονειρική μου εμπειρία με τον Θεό…