Κάτι σοβαρό συμβαίνει με τα σημερινά παιδια: αυτά που πάνε πέμπτη-έκτη Δημοτικού μέχρι τρίτη Γυμνασίου*. Δεν έχουν αίσθηση της πραγματικότητας. Δεν έχουν αίσθηση των πράξεων τους. Δεν έχουν αίσθηση του λόγου τους. Εντάξει, ανέκαθεν τα παιδιά σε αυτή την ηλικία ήταν λίγο αλλού, τώρα όμως έχουν ξεφύγει εντελώς. Θυμάμαι, την εποχή που άρχιζα το Γυμνάσιο, εκτός απο ένα "μαλάκα" και ένα "άει στο διάολο" το λεξιλόγιο μου δεν περιελάμβανε άλλες βωμολοχίες. Και αυτές πάλι, λέγονταν μονάχα μεταξύ φίλων, για να μην μας πάρει και κανένα αυτί παραέξω. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά: ένα παιδί της έκτης Δημοτικού διαθέτει πλήρη γκάμα βωμολοχιών, την οποία είναι έτοιμο να χρησιμοποιήσει ανα πάσα στιγμή και εναντίον οποιουδήποτε, ανεξάρτητα απο το αν τον παίρνει ή όχι. Κάποιοι θα το ονόμαζαν αυτό απλά θράσος. Αμφιβάλλω όμως αν είναι απλά θράσος. Χτές το μεσημέρι, τρείς - τέσσερις πιτσιρικάδες αυτής της κατηγορίας, μη έχοντας προφανώς κάτι καλύτερο να κάνουν, αποφάσισαν να κάνουν πλάκα απο το τηλέφωνο. Κάποια στιγμή, πήραν και τον δικό μου αριθμό. Την πρώτη φορά, ζήτησαν την Ελένη (παλιό το αστείο). Τους απάντησα ρωτόντας τους αν γνωρίζουν τι σημαίνει "αναγνώριση κλήσης". Τρία λεπτά αργότερα ξανακάλεσαν, εκτελόντας το ίδιο αστείο, μετα συνοδείας διαφόρων κοσμιτικών επιθέτων. Αυτή τη φορά τους εξήγησα καλύτερα τι είναι η αναγνώριση κλήσης. Την τρίτη φορά, το βρισίδι δεν συνοδεύτηκε απο το γνωστό αστείο. Αυτή τη φορά τους εξήγησα τι ακριβώς μπορεί να κάνει κανείς έχοντας στην κατοχή του έναν αριθμό τηλεφώνου. Ούτε αυτή τη φορά φαίνεται να νοιάστηκαν όμως, γιατί λίγο αργότερα ακολούθησε και τέταρτο τηλεφώνημα. Αυτό ήταν και το τελευταίο. Μετά φαίνεται θα βαρέθηκαν. Το όλο σκηνικό μου έκανε τρομερή εντύπωση: έχεις μερικούς πιτσιρικάδες να σε βρίζουν και να σου κάνουν πλάκα απο το τηλέφωνο. Τους λές καθαρά πως ξέρεις απο που σε καλούν, και πως μπορείς να μάθεις μέχρι και τι νούμερο παπούτσι φοράνε, και σε φτύνουν κανονικά: συνεχίζουν ακάθεκτοι, αδοαφορόντας πλήρως για το χουνέρι που μπορείς να τους κάνεις. Δεν νομίζω πως αυτή η συμπεριφορά λέγεται θράσος. Ακόμα και οι πλέον θρασείς άνθρωποι, διαθέτουν ένστικτο αυτοσυντήρισης. Αυτό το φαινόμενο φέρνει περισσότερο σε αδιαφορία. Πλήρη και ολική αδιαφορία. Ή αποχαύχωση. Ειλικρινά, δεν ξέρω πως αλλιώς να το ερμηνεύσω. Απλά δεν ενδιαφέρονται...
* Σύμφωνα με τον Niva, η γκάμα των ηλικιών είναι μεγαλύτερη: προφανώς περιλαμβάνονται τόσο μικρότερες (κυρίως), όσο και μεγαλύτερες ηλικίες. Ενδεχομένως να έχει δίκιο: δεν είναι άλλωστε λίγα τα εξάχρονα που βρίζουν στον δρόμο χρησιμοποιώντας ρεπερτόριο που ακούς συνήθως απο συνταξιούχους που ξημερωβραδιάζονται σε καφενεία...
12 σχόλια:
Πιστεύω ότι η γκάμα των ηλικιών των τρελλαμένων παίδων είναι ακόμη μεγαλύτερη.Εγώ με νύχια και με δόντια προσπαθώ να τον κρατάω τον δικό μου και να μην επαναλαμβάνει σε όλους τα μπινελίκια που ακούει στο σχολείο (ρε γμτ, ξέραμε τι θα πει *γαμώ την μάνα σου* όταν ήμασταν 5 ετών?!?!?!?)Χώρια την π-α-ν-τ-ε-λ-ή έλλειψη τρόπων και ευγένειας.....(έστω τα τυπικά)
Till μήπως υπερβάλλεις λίγο?
Για θυμήσου, όταν εσύ κι εγώ ήμασταν στην ηλικία τους, μήπως τάχα δεν ακούγαμε τα ίδια περί θράσσους και αποχαύνωσης και που πάει η νεολαία και τι παιδιά είναι αυτά? Και ειδικά το θέμα των φαρσών δεν απαντά μόνο στις μικρές ηλικίες. Θυμάμαι στο στρατό, ήταν μια παρέα 10 ατόμων που έκανε φάρσα σε μια γκόμενα που κατοικούσε σε πολυκατοικία ακριβώς απέναντι από μια σκοπιά. Το αποκορύφωμα όμως είναι άλλο: ότι χρησιμοποιούσαν υπηρεσιακό τηλέφωνο (του στρατού δλδ)! Και μιλάμε τώρα για ηλικίες από 20 έως 20 φεύγα
Φίλε Lao έχεις δίκιο για τις φάρσες. Η *διαβολιά* χαρακτηρίζει παιδιά κάθε ηλικίας (ακόμη κι εμάς). Το θέμα είναι γενικότερο θάλεγα, και τα μπινελίκια είναι μόνο ένα μέρος του. Καλή ιδέα για θέμα έδωσε ο φίλος Till.
Εγώ πάντως πριν ακόμα πάω σχολείο είχα δέκα φορές πιο πλούσιο λεξιλόγιο από εσένα Till.
Μια φορά με έπαιρναν κάτι πιτσιρίκια για φάρσα. Έπαιρναν κι έβριζαν. Αυτό το πράγμα για καμιά ώρα. Οπότε κάποια στιγμή, περιμένω να έρθει η στιγμή ανάμεσα σε δύο "ντριν" για να να το σηκώσω. Το σήκωσα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα.
Όπως περίμενα, σαν ηλίθια που ήταν, έκαναν περί τα 30 δευτερόλεπτα να καταλάβουν ότι το είχα σηκώσει ("έπεσαν οι μονάδες" φώναξε μια γκομενίτσα στον τυπά που έβριζε) και αυτός, μπερδεμένος, κάνει "ναι; ναι;"
Και τότε του είπα:
"Γαμιέται η μάνα σου και η γιαγιά σου. ΕΙΔΙΚΑ η γιαγιά σου."
και του το 'κλεισα. Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος.
Δε με ξαναπήρανε ποτέ.
Θα συμφωνήσω με τον Lao. Till, εκτός του ότι θεωρώ πως υπερβάλεις έχε υπόψη σου πως σε κάθε κατάσταση χρειάζεται να εφαρμόζεις και την κατάλληλη διπλωματία. Προσωπικά τουλάχιστον πολλές φορές το χαίρομαι! Για παράδειγμα όταν παίρνουν καμία φορά για καμία πιστωτική κάρτα, ενώ πολλοί αδιαφορούν και στο τέλος το κλείνουν, εγώ αντιθέτως ξεκινάω κουβεντούλα η οποία εξελίσσεται σε διάλογο με επιχειρήματα - κι αν με πιάσει και το φιλοσοφικό μου; εκεί να δεις τι γίνεται - και τους φτάνω σε σημείο πολλές φορές να μου το κλείνουν. Κοινώς, αντιστρέφω τους όρους. Τώρα θυμήθηκα όταν είχα βάλει για πούλημα την μηχανούλα μου και με έπαιρναν μεσίτες. Εκεί να σε έχω να δεις τι γινότανε... Έτσι και η περίπτωσή σου χρειάζεται την δική της διπλωματία. Καλή η σοβαροφάνεια αλλά όχι πάντα...
Τελικα το μηνυμα δεν το επιασε κανεις σας.Ειναι λαθος να συγκρινουμε ανομοια πραγματα(τα παιδικα χρονια τα δικα μας, με τα παιδικα χρονια των γονιων μας και των παιδιων μας.Πρεπει να το παραδεχτουμε οτι οι "καιροι"και οι συνθηκες κοινωνικοποιησης των σημερινων παιδιων εχουν αλλαξει.
Απο την στιγμη που πρωτοεμφανιστηκε ο ανθρωπος πανω στην γη ,εως προσφατα, ηταν μερος της φυσης, ζουσε μεσα σαυτην και απο αυτην.Η φυση των παιδιων ειναι να σκαρφαλωνουν παιζοντας πανω στα δεντρα,(ειναι στο γονιδιο τους),και οχι να ειναι κλεισμενα μεσα στους συνχρονους περιστερονες,πολυκατοικιες.
Και μια παραμετρος ακομα ειναι οτι τα προηγουμενα χρονια υπηρχαν "σταθερες "που συνκολουσαν τις ανθρωπινες σχεσεις,Αυτες πλεων εχουν χαθει.... και απλα θα πληρωσουμε το αναλογο τιμημα και για αυτην την ισοπεδωση...
Anonymous, το μήνυμα -αν υπάρχει- επιδέχεται πέραν της μιας ερμηνείας. Εσύ απλά προέβεις σε μία από τις πολλές αποκωδικοποιήσεις. Το να ισχυρίζεσαι πως είναι γραμμένο στα γονίδια των παιδιών να σκαρφαλώνουν στα δέντρα άλλο τόσο μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως είναι πια γραμμένο στα γονίδιά τους το να κάνουν τηλεφωνικές φάρσες.
Άστο. Ξεφύγαμε.
Θα ήθελα πάντως να ακούσω κάτι για αυτές τις σταθερές που συγκολλούσαν τις ανθρώπινες σχέσεις. Και ποιο τίμημα ακριβώς θα πληρώσουμε για αυτήν την ισοπέδωση.
Καλοπροαίρετα ρωτάω.
Zeusgr
Lao για να μην ξεφηγει η κουβεντα μας απο το συγκεκριμενο θεμα,θα προσπαθησω να γινω οσο πιο καταννοιτος μπορω. Λοιπον εγραψα(πΡΕΠΕΙ να παραδεχτουμε οτι οι καιροι και οι συνθηκες κοινωνικοποιησης των σημερινων παιδιων εχουν αλλαξει).Πανω σαυτο θα μπορουσαμε να γραψουμε σελιδες ολοκληρες για οικογενεια,σχολειο τηλεοραση,ιντερνετ,κινητα,παρεες κτλ... Δεν το εκανα γιατι νομιζω οτι ειναι ευκολα αντιληπτο και συνχρονως ο χωρος εδω δεν ειναι ο καταλληλος.Εγω προσθεσα ενα λογο ο οποιος δεν γινεται ευκολα αντιληπτος,και αυτος ειναι η αποξενωση του συνχρονου ανθρωπου απο την φυση.Μια αποξενωση η οποια κατα την γνωμη μου δημιουργει περιεργες συμπεριφορες οχι μονο στα παιδια αλλα και στους μεγαλους.Τωρα το εαν ο τροπος ζωης των προγονων μας ,και δεν εννοω τισ τελευταιες γενιες μονο,περασε και στα γονιδια μας (εγω πιστευω πως περασε)ας το αφησουμε στους ειδικους να το ψαξουν και πολυ ευχαριστως ,το αφαιρω απο το αρχικο κειμενο, αν ειναι αυτο που σε ενοχλησε.
Για το δευτερο σκελος θα σου πω μονο μια σταθερα που χαθηκε για να μην μακρηγορω.Ειναι ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ.
το πιο ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΟ τιμημα που θα πληρωσουμε και μερικοι το πληρωνοθν ηδη ειναι οιτηλεφωνικες φαρσες και απο εκει και περα μπορει ο καθενας μας να βαλει την φαντασια του οι τις εμπειριες του για να δει καιτα πιο μεγαλα ......
Την προηγούμενη εβδομάδα είχα μία παρόμοια συζήτηση με έναν γνωστό μου ο οποίος κατοικεί στην επαρχία. Συγκεκριμένα μου μίλαγε για έλλειψη σεβασμού που σε σχέση με κάποια χρόνια πριν ούτε μπορούσε να την διανοηθεί. Για παράδειγμα, μου λέει, αν ένα παιδί ήθελε να βάλει σκουλαρίκι και ο πατέρας του του έλεγε «Μη και διανοηθείς...», ούτε κατά διάνοια δεν θα το επιχειρούσε - δεν πάει να ήταν και 25 χρονών; Από την στιγμή που θα το έλεγε ο πατέρας θα γινόταν απόλυτα σεβαστό. Όχι όπως σήμερα που γυρίζει το παιδί και λέει «Δεν μας χέζεις ρε πατέρα, εγώ από την στιγμή που το γουστάρω θα το βάλω - δεν μπα να χτυπιέσαι ολόκληρος».
Λυπάμαι του λέω, αλλά αυτό δεν λέγεται σεβασμός. Αυτό λέγεται στέρηση ελευθερίας!
zeusgr
Και καλα τον ειπες φιλοσοφε ....
Δεν πιστευω ομως να περιμενεις απαντηση απο μενα για ενα ατυχες παραδειγμα που σου ειπε ο φιλος σου ο επαρχιωτης.....
Εγω ερωτηση θα κανω.
Πιστευεις οτι η εννοια ,σεβασμος,στις διαπροσωπικες σχεσεις των ανθρωπων,στην ελληνικη επικρατεια ,τα τελευταια 30 χρονια παρεμεινεη ιδια? Αν οχι τι αλλαξε...
Φίλε Zeusgr, φυσικά και δεν περίμενα υποχρεωτικά κάποια απάντηση από εσένα. Άλλωστε αν επιθυμούσα να μου απαντήσεις σε κάτι, θα σε ρωτούσα. Όσο για το παράδειγμα μου, σε πληροφορώ πως δεν είναι καθόλου ατυχές - η απάντηση όμως μπορεί. Για όσους δεν κατάλαβαν, το παράδειγμα φανερώνει πως ο όρος σεβασμός είναι ολίγον σχετικός για τον καθέναν. Διάφορες καταστάσεις για πολλούς ανθρώπους εκδηλώνουν σεβασμό, ενώ στην πραγματικότητα μόνο σεβαστές δεν είναι. Το παραπάνω παράδειγμα είναι μία από αυτές. Και φυσικά μπορώ να αναφέρω αμέτρητα παραδείγματα που φανερώνουν με τον καλύτερο τρόπο θα έλεγα την λανθασμένη αντίληψη που έχουν πολλοί γύρω από τον σεβασμό.
Έρχομαι τώρα στο ερώτημά σου. Σίγουρα ο σεβασμός μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια - και αυτό γιατί έχουν αλλάξει διάφοροι άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν σε αυτό. Όσο για το αν άλλαξε προς το καλό ή όχι, αυτό δεν έχει κάποια πάγια απάντηση. Αλλού ο σεβασμός αυξήθηκε και αλλού μειώθηκε. Για παράδειγμα ο σεβασμός προς το γυναικείο φύλλο τα τελευταία χρόνια, εν σύγκριση με παλαιότερα, αυξήθηκε κατακόρυφα. Η γυναίκα αντιλήφθηκε πλέον ότι δεν έχει απαραίτητα ανάγκη τον άνδρα και έτσι απέκτησε δικιά της προσωπικότητα που μπορεί κανείς να την δει ακόμη και σε υψηλόβαθμες θέσεις. Από την άλλη βέβαια, σε καταστάσεις όπου ένας συνάνθρωπός μας μας έχει ανάγκη, εκεί μπορείς να πεις πως έχει εκλείψει. Οι λόγοι βέβαια είναι πάρα πολλοί. Βλέπεις ο άλλος πάει να βοηθήσει κάποιον και βρίσκει τον μπελά του. Ακόμη και αυτό οφείλεται πάλι σε άλλους λόγους και πάει λέγοντας. Κάλλιστα μπορώ να συνεχίσω να αναφέρω καταστάσεις κατά τις οποίες η έννοια σεβασμός, είτε έχει μειωθεί είτε έχει αυξηθεί. Τώρα βέβαια μην με ρωτήσεις σε πόσα αυξήθηκε και σε πόσα μειώθηκε. Και μην ξεχνάς ότι ένα μεγάλο μέρος «σεβασμού» που κυριαρχούσε ανάμεσα στους ανθρώπους πριν μερικά χρόνια οφείλετε είτε στη καταπάτηση δικαιωμάτων, είτε στη καταπίεση, είτε στη λογοκρισία είτε σε ένα σωρό άλλους λόγους οι οποίοι εκμηδενίζουν εντελώς τον υποτιθέμενο τότε σεβασμό.
Agaphte φιλοσοφε εχεις δικαιο οταν λες οτι πολλοι ανθρωποι εχουν λανθασμενη αντιληψη γυρο απο τον σεβασμο.Οπως πχ. στο παραδειγμα που ειπες,Απο την στηγμη που ο πατερας λεει "μη διανοηθεις..." εχουμε απο την μια στερηση της ελευθεριας και απο την πλευρα του γιου εχουμε φοβο.Ο φοβος και ο σεβασμος κινουντε παραλληλα,λεω εγω ,και πολλοι ειναι αυτοι που τους μπερδευουν.
Αλλα καλητερα ειναι να δουμε πως αντιλαμβανομαστε εμεις τον σεβασμο.Λοιπον για μενα ο σεβασμος εχει αμεση σχεση με την εκτιμηση.Για να σεβαστουμε κατι η καποιον ,πρεπει πρωτα να τον εκτιμησουμε.Να εκτιμησουμε πρωτα την αξια καποιου και μετα να τον σεβαστουμε.Δεν μπορουμε να σεβαστουμε καποιον χωρις πρωτα να εκτιμησουμε την αξια του ,εστω και αν ακομα, η εκτιμηση αυτη δεν γινετε συνηδητα. Με βαση αυτην την αντιληψη μου για τον σεβασμο ,πιστευω οτιμονο και μονο επηδει τα παλιωτερα χρονια το βιοτικο επιπεδο ηταν πολυ χαμηλο ειχαμε περισσοτερο σεβασμο.Οι στερησεις ηταν πολλες, οι θησιες , ο αγωνας και οι προσπαθειες των ανθρωπων για ενα καλητερο αυριο ηταν πολυ πιο επιπονες απο οτι σημερα.Αυτη η εκτιμηση ειτε γινοταν συνηδητα ειτε ασυνειδητα εφερνε τον σεβασμο στις διαπροσωπικες σχεσεις
Δημοσίευση σχολίου