Άστα να πάνε...

Η αλήθεια είναι πως τα έχω φορτώσει όλα στον κόκκορα (ακόμα και το blog). Έχω φάει εδώ και μήνες γερό κόλλημα με το World of Warcraft, και δεν μπορώ να ξεκολλήσω με τίποτα. Μιλάμε για πραγματική εξάρτητη. Καταραμένη Blizzard... Anyway, που και που ρίχνω και μια ματιά στα e-mail μου, κοιτάζω και το funel (για να μην ξεχνιώμαστε δηλαδή), και πάλι πίσω στο WoW. Σχετικά με το funel, ήθελα εδώ και μήνες να γράψω πως πρόκειται για ένα απο τα μεγαλύτερα διαμάντια της εγχώριας blogόσφαιρας: δεν μιλάμε απλά για χιουμοριστική γροθιά στο στομάχι, αλλά για πραγματικό κολοσσό του γέλιου. Ο τύπος (ή οι τύποι) έχει/ουν πιάσει το νόημα της Λιακούριας νοοτροπίας, και του δίνουν και καταλαβαίνει. Όσο για τον ίδιο τον μίστερ Λιακό, απέχω συστηματικά απο την παρακολούθηση των εκπομπών του (όπως και κάθε άλλης τηλεοπτικής εκπομπής), αν και μαθαίνω πως όχι μόνο συνεχίζει ακάθεκτος, αλλά έχει προχωρήσει πλέον σε κυριολεκτικά απίστευτα προφητο-θεωρητικά καραγκιοζιλίκια. Δεν βαριέσαι, όσο υπάρχουν τούβλα και ζώα, θα υπάρχουν και Λιακόπουλοι. Άνοιξε και το site του, και μάλλον ετοιμάζεται να ανοίξει και δική του σχολή. Προφανώς για να διδάσκει ο ίδιος τις μαλακίες που γράφει στα βιβλία του και στα βιβλία του Σακέτου-πακέτου στα τούβλα και στα ζώα. Αλλά δε βαριέσαι ρε φίλε, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά... Μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα να δέσουμε όλοι ένα σχοινί με μια πέτρα στον λαιμό μας, και να πάμε να πέσουμε στην θάλασσα;