Gentle now the tender breeze blows whispers through My Gran Torino...

Το υποψιάστηκα στους Ασυγχώρητους" και στο "Σκοτεινό Ποτάμι". Το επιβεβαίωσα στο "Million Dollar Baby". Το "Gran Torino" ήρθε για να διαλύσει τις όποιες τελευταίες αμφιβολίες. Ο Κλίντ είναι αυτή τη στιγμή ο κορυφαίος Αμερικανός δημιουργός, period. Είναι αδύνατον να συλλάβει κανείς την τεραστία δύναμη που κλείνουν μέσα τους οι σιωπές των έργων του. Η τσαντίλα, η θλίψη και η οργή που κρύβεται μέσα στον χαρακτήρα που ερμηνεύει στο "Gran Torino" βγάζει χέρια έξω απο την οθόνη και σε πιάνει απο το λαιμό. Μα πως διάολο τα καταφέρνει αυτός ο άνθρωπος να γυρίζει ταινείες τόσο ανθρώπινες χωρίς να γίνεται μελό? Ειλικρινά, τέτοια κινηματογραφική αξιοπρέπεια δύσκολα βρίσκει κανείς στις αμερικάνικες mainstream παραγωγές. Ο Dirty Harry είναι πλέον συνταξιούχος, και κοιτώντας πίσω δεν βλέπει και πολλά πράγματα που να του αρέσουν. Μισώντας το παρελθόν στον ίδιο σχεδόν βαθμό που μισεί και το παρόν, το μόνο πράγμα που τον κρατάει στα πόδια του είναι το Gran Torino, το αμάξι - σύμβολο μιας ιδανικής εποχής που αναρωτιέται κανείς αν τελικά πράγματι υπήρξε...

Είναι τρομερό πράγμα να γερνάς. Και ακόμα πιο τρομερό να γερνάς χωρίς να έχεις κάνει κάτι που να σε κάνει περήφανο, ίσα - ίσα για να παραδώσεις με ηρεμία το πνεύμα σου. Το να αρνείσαι να το παραδεχτείς, είναι σκέτη κόλαση. Μου έχει μείνει στο μυαλό η σκηνή όπου παίρνει τηλέφωνο τον γιό του, έχοντας διαβάσει τα αποτελέσματα των εξετάσεων του. Πεθαίνει. Τι περιμένει άραγε να ακούσει απο τον γιό του? Τι περιμένει να του πεί ο ίδιος? Θέλει να ζητήσει βοήθεια? συγνώμη? Τέρμα τα δίφραγκα βρώμικε Χάρυ. Θα ψοφήσεις, και ένας ακόμα βρομο-σχιστομάτης θα έρθει να μείνει στη γειτονιά σου, στο σπίτι σου. Νόμιζες πως θα ζήσεις για πάντα, κολώγερε Πολωνέ? Τ' ανίψια σου θα χορέψουν πάνω απο τον τάφο σου, και οι νύφες σου θα βουτήξουν ότι αξίζει απο το σπίτι...

Πρέπει να το δεί κανείς και δεύτερη φορά για να υποψιαστεί ΓΙΑΤΙ είναι εργάρα, και πάλι δύσκολο. Δεν με εκπλήσει που το έθαψαν στα Όσκαρ: ο κόσμος έχει συνηθήσει στο κραυγαλέο, και ο Κλίντ δεν εγκαταλείπει την σεμνότητα του. Ακόμα και την εποχή του "Λευκός Κυνηγός, Μαύρη Καρδιά" μπορούσες να διακρίνεις το που όδευε σαν σκηνοθέτης. Δεν ξέρω αν τελικά αυτή θα είναι όντως η τελευταία του ταινεία σαν main actor: το μόνο σίγουρο είναι πως ΔΕΝ θα είναι η τελευταία του ταινεία σαν σκηνοθέτης, και είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσει να σκηνοθετεί και να γυρίζει τέτοια μικρά αριστουργήματα ακόμα και με το ένα πόδι στον τάφο. Γιατί ο Σιωπηλός Καβαλάρης δεν θα βγεί ποτέ στη σύνταξη.

Και στην τελική, απλά και μόνο επειδή τραγουδάει ο ίδιος μερικούς στίχους στο τραγούδι που ακούγεται στην τελευταία σκηνή της ταινείας, αξίζει να του βγάλει κανείς το καπέλο...