The MLM case...

Ας φανταστούμε λοιπόν την εξής κατάσταση: Έχουμε έναν άνθρωπο 22 ετών, παντρεμένο, και με ένα παιδάκι 2 ετών. Η τυπική εκπαίδευση του σταματά στο Γυμνάσιο. Εργάζεται από τα 11 του ως ηλεκτρολόγος, ενώ έχει βγάλει και κάποιο ΤΕΕ Ηλεκτρολογίας. Επίσης, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υπνωτισμού, από τα οποία αποκόμισε «πτυχίο» με τίτλο Master Hypnotist και συμμετοχή στην Εθνική Ένωση Υπνωτιστών ΗΠΑ (και πιθανότατα ασχολείται με "παράξενα" και "μυστήρια"). Παράλληλα είναι και τυπικά πιστός Χριστιανός Ορθόδοξος, πιθανότατα του τύπου «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια». Τον τελευταίο καιρό δραστηριοποιείται σε κάποιο MLM scheme, προσπαθώντας προφανώς να «πετύχει» και να «πλουτίσει». Πιστεύει ακράδαντα πως υπάρχουν δυο πραγματικότητες: η πραγματικότητα που γνωρίζουμε όλοι, και η «πνευματική» πραγματικότητα, στην οποία δραστηριοποιείται ο «ανώτερος εαυτός» μας. Αυτός ο «ανώτερος εαυτός» είναι και ο μοναδικός υπεύθυνος για την «επιτυχία» και την «πνευματική εξέλιξη» του ατόμου, και όχι η σκληρή δουλειά και η μελέτη. Πιστεύει επίσης πως τα δυο ημισφαίρια του εγκεφάλου λειτουργούν ανεξάρτητα, πως το δεξί ημισφαίριο κατά κάποιο τρόπο «κοιμάται» και πως θα πρέπει να το «ξυπνήσουμε» για να δραστηριοποιήσουμε τον «ανώτερο εαυτό». Ακόμα πιστεύει πως δεν υπάρχει ύλη, πως τα πάντα είναι ενέργεια, και πως εκ τούτου μπορούμε μέσω του «ανώτερου εαυτού» να προσαρμόσουμε την πραγματικότητα στις δικές μας, προσωπικές απαιτήσεις. Ο Uri Geller κατ’ αυτόν είναι αυθεντικός και όχι απατεώνας, ενώ ο Αϊνστάιν χρησιμοποιούσε προφανώς τον «ανώτερο του» εαυτό για να πετύχει όσα πέτυχε.

Το σημείο – κλειδί είναι η τρέχουσα επαγγελματική δραστηριότητα του ατόμου που εξετάζουμε: το MLM scheme. Έχει οικογένεια. Δεν κατέχει ιδιαίτερη μόρφωση (ώστε να είναι σε θέση να αναζητήσει κάποια εργασία με ανώτερες απολαβές). Προφανώς το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου δεν ικανοποιεί ούτε τις προσωπικές του φιλοδοξίες, ούτε και τις οικογενειακές του υποχρεώσεις. Από την άλλη όμως, του λείπουν όλα αυτά τα εφόδια τα οποία θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν σε κάποια καλύτερη εργασία, και κατά συνέπεια σε μια ποιο άνετη ζωή. Ο ίδιος το γνωρίζει αυτό. Δεν μπορεί όμως να παραδεχτεί πως ο μοναδικός υπεύθυνος για την κατάσταση του είναι ο ίδιος. Ίσως βέβαια να αντιτείνει κάποιος πως, ενδεχομένως να μην μπορούσε η οικογένεια του να τον σπουδάσει, γι αυτό και μπήκε από νωρίς στην αγορά εργασίας. Δεκτόν, δεν αντιλέγω. Από την άλλη όμως, μπορεί απλά να μην έπαιρνε τα γράμματα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο γάμος και το παιδί ήταν προσωπική επιλογή. Και σε μια τέτοια ηλικία (στα 20 χρόνια) η απόφαση για γάμο και τεκνοποίηση όταν δεν υπάρχουν τα οικονομικά εχέγγυα, δεν είναι και η ορθότερη. Όπως και να’χει πάντως, η κατάσταση είναι δεδομένη. Τουτέστιν: ο άνθρωπος δεν διαθέτει ιδιαίτερες γνώσεις. Δεν κατέχει σχεδόν τίποτα από θετικές επιστήμες (πόσο μάλλον από θεωρητικές), ενώ και η σχέση του με τα ηλεκτρολογικά είναι προφανώς επιφανειακή και καθαρά βιοποριστική. Δεν είναι καν σε θέση να συντάξει σωστά ολοκληρωμένες παραγράφους, ή να γράψει χρησιμοποιώντας πεζούς χαρακτήρες. Κάνει συχνά ορθογραφικά και νοηματικά λάθη, ενώ σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό διαπράττει λογικά σφάλματα. Επίσης, αδυνατεί να κατανοήσει τους συνομιλητές του, ενώ όταν διαπιστώνει πως δεν μπορεί να αντικρούσει αυτά που του αντιπαρέρχονται, απλά ανοίγει ένα καινούργιο θέμα συζήτησης, πολλές φορές χρησιμοποιώντας τα ίδια «επιχειρήματα» τα οποία μονίμως κινούνται στην σφαίρα του αναπόδεικτου και της εικασίας. Παράλληλα έχει και μια οικογένεια να θρέψει. Τα έξοδα τρέχουν. Και σε αυτό το σημείο παρουσιάζεται η «μεγάλη επιχειρηματική ευκαιρία»....