Όλος ο κόσμος ένα παιχνίδι...

Αυτό είναι ένα post που ήθελα να ανεβάσω εδώ και καιρό. Τα παιχνίδια είναι μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες. Δεν αναφέρομαι στα video games, αλλά στα παραδοσιακά, επιτραπέζια παιχνίδια, αυτά που θέλουν μια παρέα να κάθεται γύρω από ένα τραπέζι, καφέδες αναψυκτικά και τσιγάρα στο πλάι, και μεγάλη όρεξη για πραγματική διασκέδαση (δεν υπάρχει τίποτα πιο διασκεδαστικό από ένα καλό επιτραπέζιο παιχνίδι, με μοναδική εξαίρεση το sex).

Παιχνίδια υπάρχουν άπειρα. Το να διαλέξεις ένα καλό παιχνίδι, μπορεί να είναι λίγο ζόρι. Ευτυχώς, υπάρχουν μπούσουλες. Οι πιο καλοί είναι τα βραβεία. Ω ναι, υπάρχουν άνθρωποι που βραβεύουν επιτραπέζια παιχνίδια. Υπάρχει το Games Magazine, υπάρχει το International Gamers Awards και υπάρχει και το Spiel Des Jahres (Game of the Year). Παιχνίδι που έχει επάνω του την στάμπα ενός εκ των τριών ανωτέρω βραβείων, είναι must have εξορισμού. Το Games Magazine για παράδειγμα, στο Hall of Fame του έχει το Scrabble και το Stratego της Milton Bradley, τα Trivial Pursuit, Clue, Monolopy και Risk της Parker Brothers, το Dungeons and Dragons και το Magic: The Gathering της Wizards of the Coast, το Othello της Mattel, τα Acquire, Diplomacy, Axis & Allies και Civilization της Avalon Hill, και το Settlers of Catan της Mayfair Games. Το International Gamers Awards είναι πιο καινούργιο, και βραβεύει τα καλύτερα παιχνίδια κάθε χρονιάς. Νικητές του 2007 ήταν το Caylus της Ystari/ Rio Grande Games και το Twilight Struggle της GMT Games. Τέλος, υπάρχει και το Spiel Des Jahres. Είναι το παλαιότερο, και κατ΄ εμέ το καλύτερο. Βραβεύει μόνο γερμανικά παιχνίδια, αλλά δεν έχει σημασία: τα καλύτερα άλλωστε παιχνίδια είναι τα γερμανικά, no question about it. Ανάμεσα σε αυτά που έχουν κατά καιρούς πάρει τον τίτλο του νικητή του Spiel des Jahres είναι το Settlers of Catan (Οι άποικοι του Κατάν) και το Carcassonne (Τα Κάστρα του Μυστρά). Αυτά τα 2 παιχνίδια ανήκουν εξορισμού στην παιχνιδοθήκη κάθε αξιοπρεπούς gamer που σέβεται τον εαυτό του. Άλλα υπέροχα παιχνίδια που έχουν βραβευτεί είναι το Alhambra, το Puerto Rico, το Thurn and Taxis, το Ticket to Ride. Όλα υπέροχα παιχνίδια...

Το μόνο πρόβλημα είναι πως, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη το επιτραπέζιο παιχνίδι είναι ευρύτατα διαδεδομένο, στην Ελλάδα είναι του πεταματά. Με μοναδική εξαίρεση μερικά τρανταχτά ονόματα όπως η Monopoly ή το Scrabble και το Trivial Pursuit, τα επιτραπέζια είναι σχεδόν άγνωστα. Άσε που δεν υπάρχει και κανείς να τα προωθήσει, με μοναδική εξαίρεση την Καίσσα. Αν θές δηλαδή να βρείς ένα επιτραπέζιο από αυτά που βραβεύονται κάθε χρόνο, κάτι πιο ψαγμένο βρε αδελφέ, η Καίσσα είναι η μόνη σου επιλογή. Μόνο αυτή εισάγει επιτραπέζια, και επιπλέον μεταφράζει τα πιο δημοφιλή (πχ τους Άποικους του Κατάν, τα Κάστρα του Μυστρά ή το Αλάμπρα). Τώρα τελευταία έχει ξεθαρρέψει κάπως και ο Παπασωτηρίου και χώνει και αυτός επιτραπέζια στις προθήκες του στο κατάστημα της Στουρνάρη (βασικά μάλλον έχει κάνει κάποια συμφωνία με την Καίσσα και προωθεί τα μεταφρασμένα της). Τώρα βέβαια θα μου πεις, ποιος να προωθήσει τα επιτραπέζια όταν δεν υπάρχει κόσμος να τα παίξει... Εντάξει, το ότι είμαστε πάτος στην Ευρώπη σε κάθε τι που έχει πραγματική σημασία (μόνο στην χρήση της κινητής τηλεφωνίας, στην εκπομπή ρύπων και στην παραγωγή απορριμμάτων και σκανδάλων είμαστε κορυφαίοι) είναι γνωστό, στα παιχνίδια θα αποτελούσαμε εξαίρεση;