Η πίτα, ο σκύλος, το Ευρώ και το πήδημα της ρόδου...

Μάλιστα. Απο τη μια λοιπόν έχεις τον Στρατούλη να λέει πως οι καταθέσεις θα χρησιμοποιηθούν για την Ανάπτυξη (μόνο που τα λεφτά αυτά ουσιαστικά... δεν υπάρχουν, αλλά αυτό δε το λέει κανείς). Απο την άλλη έχεις τον Γλέζο να προτείνει κατάσχεση των καταθέσων άνω των 20 χιλιάδων ευρώ (λες και τα 20 χιλιάρικα είναι το ενδεδεγμένο ποσό πλούτου στην Ελλάδα, ή λες και το πρόβλημα είναι το πόσα έχεις και όχι το πως τα επέκτησες). Και στη μέση έχεις τον Τσίπρα να ζητάει ούτε λίγο ούτε πολύ απο Σαμαρά και Βενιζέλο να πάρουν πίσω τις υπογραφές τους και να κάνουν δήλωση μετάνοιας (λες και είμαστε πίσω στο 1948, οπότε υποθέτω πως αν οι αρχηγοί ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν "μετανοήσουν" θα τους στείλει ο Τσίπρας στη Μακρόνησο) για να καταδεχτεί να κάνει δεκτή τη στήριξη τους και να κάνει κυβέρνηση.

Μιλάμε δηλαδή για τρελή πλάκα. Στο μεταξύ ο Σόϊμπλε δηλώνει πως άμα η ίδια η Ελλάδα δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό της, οι άλλοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Ο Μπαρόζο δηλώνει πως η Ελλάδα πρέπει να σεβαστεί τις συμφωνίες που έχει υπογράψει αν θέλει να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η δόση του δανείου που εκταμιεύτηκε σήμερα στο πλαίσιο της Δανειακής Σύμβασης, αντί για 5.2 δίσ. ευρώ ήταν μειωμένη στα 4.2 δισ. ευρώ (και χωρίς άλλες δόσεις μετά τον Ιούνιο αν πρώτα δεν ολοκληρωθεί η επόμενη επίσκεψη της Τρόϊκας στην Αθήνα), ενώ 4 τουλάχιστον χώρες ζητούσαν όχι μείωση, αλλά πάγωμα της δόσης. Πόσο πιο λιανά δηλαδή να το κάνουν οι άνθρωποι; Το λένε ξεκάθαρα: ΕΣΕΙΣ είστε που πρέπει να ακούσετε ΕΜΑΣ, και όχι ΕΜΕΙΣ να ακούσουμε ΕΣΑΣ, γιατί πολύ απλά ΕΣΕΙΣ τα κάνατε σκατά 40 χρόνια τώρα, και ήρθατε σε ΕΜΑΣ να σας ξελασπώσουμε. Οπότε άμα δε γουστάρετε τα λεφτά μας (τα οποία δεν είχατε κανένα πρόβλημα να παίρνετε τόσα χρόνια, και τα οποία εξακολουθείτε να παίρνετε ακόμα και τώρα που μιλάτε για καταγγελία του Μνημονίου), δεν έχουμε και εμείς πρόβλημα να μην σας τα δώσουμε. Αλλά εσείς θέλετε μεν τα λεφτά, αλλά χωρίς υποχρεώσεις. Ε δε σφάξανε. Τα φράγκα έχουν κι ένα τίμημα. Αφού δε θέλετε να το πληρώσετε, ορίστε η πόρτα. Και τα σκυλιά είναι δεμένα. Μπορείτε να αποχωρήσετε. Η έξοδος σας σίγουρα θα μας δημιουργήσει προβλήματα, αλλά θα τα καταφέρουμε. Εσείς να δούμε τι θα κάνετε. Ορίστε λοιπόν, ιδού η ρόδος, ιδού και το πήδημα. Άντε να δούμε πόσα απίδια χωράει ο σάκος....

Ο Κουβέλης τώρα στα ενδώτερα, λέει ξακάθαρα το προφανές: Μονομερής καταγγελία του Μνημονίου (όπως ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ) σημαίνει αυτομάτως έξοδο απο Ευρώ και Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Παπαρήγα το επαναλαμβάνει συνεχώς μήνες τώρα: ΔΕΝ γίνεται ακύρωση της δανειακής σύμβασης χωρίς ταυτόχρονη έξοδο απο το Ευρώ. Και από αυτή την άποψη είναι τουλάχιστον απόλυτα συνεπής στις θέσεις της, καθώς αυτό ακριβώς ζητάει: Έξοδο απο το Μνημόνιο ΚΑΙ απο την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και γι΄ αυτό και τα έχουν πάρει άγρια στο κρανίο εκεί στον Περισσό, γιατί αντιλαμβάνονται οτι όταν ο Τσίπρας μιλάει για καταγγελία του Μνημονίου και ταυτόχρονη παραμονή στην Ευροζώνη, όχι μόνο λαϊκίζει απίστευτα, αλλά νέτα - σκέτα κοροϊδεύει τον κόσμο. Και ο κόσμος τον παίρνει στα σοβαρά και πάει και τον ψηφίζει! Οπότε λογικό είναι να μη θέλει ούτε να ακούσει η Παπαρήγα για Τσίπρα.

Εν κατακλείδι: Δεν γίνεται να έχεις ΚΑΙ την πίτα ολόκληρη, ΚΑΙ τον σκύλο χορτάτο. Και αυτό ισχύει both ways. Είτε Δανειακή Σύμβαση και μεγάλες απώλειες για όλους μέχρι να ορθοποδήσουμε σαν χώρα, είτε εκτός Δανειακής Σύμβασης αλλά ταυτόχρονα και εκτός Ευρώ, οπότε πορευόμαστε μονάχοι μας. ΚΑΙ καταγγελία του Μνημονίου, ΚΑΙ εντός της Ευρωζώνης, απλά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Period.

Τον πούλο...

Όταν εύχεσαι να συμβεί κάτι, υπάρχει πάντα η πιθανότητα (όσο μικρή κι αν είναι) αυτό το κάτι να συμβεί.

Όλοι αυτοί που θέλουν την Ελλάδα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός ΝΑΤΟ, εκτός πλανητικού συστήματος, εκτός Σύμπαντος εντέλει, να στηρίζεται στις δικές τις και μόνο δυνάμεις, "ανεξάρτητη" και "περήφανη", με ένα παντοδύναμο Κράτος - τροφό που θα φροντίζει, θα νουθετεί και θα ελέγχει κάθε έκφανση της Δημόσιας και Ιδιωτικής ζωής, ενδέχεται να δούν το όνειρο τους να πραγματοποιείται.

Η πιθανότητα να μας πουν οι λοιποί Ευρωπαίοι πως ήρθε η ώρα να πάρουμε τον πούλο και να πάμε στην ευχή του Ελληνικού Θεού, αυξάνεται εκθετικά. Όταν λοιπόν θα έρθει η ώρα να κάνουμε μοναχοί μας κουμάντο στο μικρό μας μαγαζάκι, ξεκομένοι απο την πραγματικότητα του υπαρκτού κόσμου, και καθώς θα αρχίζουμε να τρώμε διαδοχικές σφαλιάρες απο χίλιες πάντες, πολύ φοβάμαι πως θα βιώσουμε ένα θεαματικότητο πισωγύρισμα στην πρόσφατη Ιστορία μας. Το ρολόι θα γυρίσει σχεδόν έναν αιώνα πίσω, τότε που μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή αναζητούσαμε με λύσσα τους υπεύθυνους της εθνικής ταπείνωσης και στήναμε πραγματικές κρεμάλες.

Οπότε όλοι αυτοί που ζητάνε σήμερα κρεμάλες στο Σύνταγμα, θα δούν το όνειρο τους να πραγματοποιείται. Μόνο που αυτοί οι ίδιοι θα προορίζονται για κρέμασμα...

Το βαρέλι στο οποίο ζούμε, δεν έχει πάτο. Και αυτό επειδή δεν είναι ένα τυχαίο βαρέλι: είναι ένα βαρέλι - fractal. Το βαρέλι - fractal είναι ένα βαρέλι πεπερασμένου μεγέθους (όπως άλλωστε όλα τα βαρέλια) αλλά με άπειρη χωρητικότητα: κοινώς, ΔΕΝ έχει πάτο, όπως είπα παραπάνω. Αυτό πρακτικά σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, πως η κατρακύλα δεν έχει τέλος. Δεύτερον, πως ακόμα δεν έχουμε δεί τίποτα. Τα καλά τώρα έρχονται. Και θα συνεχίσουν να έρχονται. Μέχρι που οι τελευταίοι απο εμάς που θα κατρακυλάμε στην άβυσσο του φρακταλικού βαρελιού θα φωνάζουμε "όχι άλλο κάρβουνο". Αλλά θα είμαστε ήδη τόσο βαθιά χωμένοι στο απύθμενο βαρέλι, που δεν θα μας ακούει πλέον κανείς. Ούτε καν ο Ελληνικός Θεός.

Ο μόνος ίσως που ενδεχομένως να μας ακούσει, θα είναι ο σύντροφος Κιμ Γιονγκ Ουν απο τη μακρινή Βόρεια Κορέα. Και ανταποκρινόμενος στις κραυγές μας, θα πράξει τα δέοντα: θα μας στείλει συγχαρητήριο τηλεγράφημα για το σθένος της επιλογής μας να πορευτούμε ανεξάρτητα και υπερήφανα, όπως οι Βορειοκορεάτες. Και θα ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα, ο καθένας στον δικό του φρακταλικό βαρελίσιο παράδεισο...

Αι Εκδικηταί...

Μιας λοιπόν και δεν είχα τι να κάνω, λέω δε βαριέσαι, ας παω να δώ τους Avengers που κάνουν πρεμιέρα σήμερα...
Βασικά, 2 πράγματα μόνο έχω να πω για την ταινία:
1. Τηρουμένων των αναλογιών (άλλωστε μιλάμε για superhero movie, όχι για ταινία του Λάρς φον Τρίερ), ήταν μια πολύ καλή ταινία. Και ξύλο είχε, και εφέ, και δράμα, και μπάμ-μπάμ, και απ΄όλα. The End.
2. Όλα τα λεφτά είναι ο χαρακτήρας του Μπρούς Μπάνερ/Χάλκ. Χωρίς αυτόν, η ταινία θα ήταν μια μετριότητα. Αλλά αν το καλοσκεφτείς, όλο το σενάριο στηρίζεται σε αυτόν. Και ακριβώς γι΄ αυτό το λόγο η ταινία δεν είναι μια μετριότητα (όπως ήταν για παράδειγμα το Thor) αλλά μια πολύ καλή superhero movie. Και η σκηνή όπου είναι δίπλα στον Thor (αφού έχουν ξυλοφορτώσει κάμποσους), και του ρίχνει μια ξεγυρισμένη γροθιά, είναι η κορυφαία κωμική σκηνή του έργου.
Αυτά.
Όσοι τη δείτε, περιμέντε για την κλασσική cut scene μετά τους τίτλους τέλους, όπου εμφανίζεται η Αυτού Μεγαλειότης των κακών του Σύμπαντος της Marvel, ο Thanos. Κοινώς, αναμένουμε το sequel (και ενδεχομένως και τρίτη ταινία)...

Σκορποχώρι...

Όταν η Αριστερά είναι κατακερματισμένη σε τέτοιο βαθμό ώστε στις προσεχείς εκλογές να κατεβαίνουν  9 (εννέα) αριστεροί συνδιασμοί, τι πραγματικά μπορεί κανείς να περιμένει απο αυτήν;

Για του λόγου το αληθές: 

Κ.Κ.Ε, 

ΣΥ.ΡΙΖ.Α, 

Δημοκρατική Αριστερά, 

Κ.Κ.Ε μ.λ. + μ.λ. Κ.Κ.Ε (οι μόνοι που κατάφεραν να λύσουν τις διαφορές τους, κατεβαίνουν ενιαία), 

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, 

Μέτωπο της Αντικαπιταλιστικής Επαναστατικής Κομμουνιστικής Αριστεράς και της Ριζοσπαστικής Οικολογίας (βραβείο καλύτερου ονόματος!), 

Ο.Κ.Δ.Ε., 

Ε.Ε.Κ. Τροτσκιστές, 

Ο.Α.Κ.Κ.Ε.

Κοινώς, πάρε τον έναν και βάρα τον άλλον...

Ρε ποιός είναι αυτός ο Σόϊμπλε;

"Ποιός είναι ο κύριος Σόϊμπλε;", αναρωτιέται ο κατά τα άλλα αξιότιμος κύριος Παπούλιας. Μάλιστα. Ποιός είναι ο κύριος Σόϊμπλε. Με πολύ απλά λόγια λοιπόν, ο κύριος Σόϊμπλε είναι ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών. Είναι αυτός που θα βάλει το χέρι στην τσέπη του Γερμανικού λαού και θα μας δώσει ένα τσουβάλι δις ευρώ για να σώσουμε το τομάρι μας. Επειδή όμως είναι Γερμανός, και επειδή σέβεται την τσέπη του Γερμανού εργαζόμενου απο τον οποίο παίρνει τα λεφτά τα οποία μας δίνει, κάνει ότι περνάει απο το χέρι του ώστε να εξασφαλίσει οτι ο Γερμανός εργαζόμενος θα τα πάρει κάποια στιγμή πίσω τα λεφτά του. Και αυτό προφανώς αποτελεί μέγιστο αμάρτημα για τον κάθε Έλληνα που τα  τελευταία 30 χρόνια έχει εμπεδώσει την ιδέα πως δανεικά ίσον αγύριστα...

No Way Out...

Έγραφα την Κυριακή πως κατά την άποψη μου, η ψήφιση του Μνημονίου 2 είναι μονόδρομος. Εξακολουθώ να πιστεύω πως ήταν η μόνη ενδεδειγμένη λύση, έτσι όπως έχουν τα πράγματα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως πιστεύω οτι το Μνημόνιο θα πετύχει: το αντίθετο μάλιστα. Θεωρώ την αποτυχία του δεδομένη, και μάλιστα για τους ίδιους ακριβώς λόγους που απέτυχε και το πρώτο Μνημόνιο. Το πράγμα θα κολλήσει και πάλι στο γνωστό σημείο: δεν πρόκειται να γίνουν οι μεταρυθμίσεις που προβλέπονται, επειδή πολύ απλά κανείς δεν θέλει να γίνουν οι μεταρυθμίσεις αυτές (εννοείται πως εξαιρούνται οι Τροϊκανοί, οι δανειστές και οι Ευρωπαίοι ηγέτες). Και κανείς δεν θέλει να γίνουν οι μεταρυθμίσεις, γιατί είναι όλοι τόσο πολύ διαπλεγμένοι και διεφθαρμένοι ώστε κάθε απόπειρα αλλαγής να προσκρούει σταθερά σε ένα απίστευτο πλέγμα πιέσεων και εκβιασμών, καθιστώντας την όποια προσπάθεια ματαιόπονη. Το θέμα βέβαια είναι πως και οι Ευρωπαίοι το έχουν καταλάβει αυτό: έτσι άλλωστε εξηγείται και η στροφή 180 μοιρών που βλέπουμε πλέον στην στάση αρκετών απο αυτούς που κάνουν κουμμάντο στις Βρυξέλλες. Είχαν στην διάθεση τους έναν ολόκληρο χρόνο να μας μελετήσουν και να μας αξιολογήσουν, και γνωρίζουν πλέον πολύ καλά τι είμαστε διατεθιμένοι να κάνουμε (να πάρουμε το ζεστό χρήμα) και τι να μην κάνουμε (να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις τις οποίες αναλαμβάνουμε ως προϋπόθεση για το ζεστό χρήμα). Ως εκ τουτου, δεν με εκπλήσει καθόλου το γεγονός οτι ακόμα και με την ψήφιση του Μνημονίου 2 απο τη Βουλή (και μάλιστα με τα 2/3 των ψήφων), οι Ευρωπαίοι κωλυσιεργούν, μεταθέτοντας το Eurogroup για την Δευτέρα. All in all, νομίζω πως στην τελική το μόνο που καταφέραμε είναι να πάρουμε μια ακόμα παράταση χρόνου πρωτού συμβεί το αναπόφευκτο: η άτακτη χρεωκοπία και η εθελοντική μας έξοδος απο την Ευρωζώνη και το ευρώ...

ο κυρίαρχος Λαός και το Μνημόνιο...

Πριν απο λίγο καιρό, σε μια συζήτηση που είχα με ένα φίλο μου, είχε τεθεί το εξής ερώτημα: Ας υποθέσουμε πως ένας δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης, γνωρίζει πολύ καλά οτι ακολουθώντας την x πολιτική, θα καταφέρει μακροπρόθεσμα να ωφελήσει τη χώρα του. Παράλληλα, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αντιτίθεται στην εφαρμογή της x πολιτικής. Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: νομιμοποιείται ο ηγέτης να εφαρμοσει την πολιτική αυτή, απο την στιγμή που είναι δεδομένο πλέον οτι δεν εκφράζει τη βούληση του λαού (του ίδιου λαού που τον έκανε ηγέτη) ο οποίος δεδηλωμένα αρνείται την πολιτική αυτή;

Στην τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue, το 80% τίθεται ξεκάθαρα κατά του Μνημονίου 2 (για την ακρίβεια, σε όλες τις δημοσκοπήσεις απο την εποχή του Μνημονίου 1 η μεγάλη πλειοψηφία τίθεται σταθερά κατά της πολιτικής αυτής). Οπότε λοιπόν ρωτάω: Νομιμοποιείται η κυβέρνηση να φέρει προς ψήφιση τη νέα δανειακή σύμβαση (και κατ΄ επέκταση νομιμοποιείται η Βουλή να την ψηφίσει), απο τη στιγμή που είναι δεδομένο οτι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν την επιθυμεί; Προσοχή, δεν ασχολούμαι με το αν είναι ορθή ή λανθασμένη η πολιτική της νέας δανειακής σύμβασης, ασχολούμαι μόνο με το ζήτημα της νομιμοποίησης της συγκεκριμένης πολιτικής, λαμβάνοντας ως δεδομένο το γεγονός οτι το Σύνταγμα ορίζει σαφώς πως "Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία" (άρθρο 1, παράγραφος 2), και πως " Όλες οι εξουσίες πηγάζουν απο τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους, και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα" (άρθρο 1, παράγραφος 3).

Προσωπική μου άποψη είναι πως η ψήφιση του Μνημονίου 2 είναι μονόδρομος, άσχετα απο το γεγονός οτι η αίσια έκβαση του είναι εντέλει αμφίβολη. Απο την άλλη όμως θεωρώ πως πραγματικά θα μας άξιζε να ΜΗΝ ψηφιστεί (να γίνει δηλαδή αυτό που επιθυμεί το 80% του κυρίαρχου Λαού), μόνο και μόνο για να καταλάβει ο κυρίαρχος Λαός πως, με τόση μαλακία που κουβαλάει στο κεφάλι του, δεν του αξίζει τίποτα άλλο απο το να ψηφήσει απο την πείνα και την ανέχεια που θα ακολουθήσει μια άτακτη χρεωκοπία της χώρας. Τουλάχιστον αυτοί που θα επιβιώσουν θα έχουν πάρει ένα γερό μάθημα για τις συνέπειες της βλακείας, και ενδεχομένως να βάλουν μυαλό για την επόμενη φορά που η χώρα θα βρεθεί σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση (εαν βέβαια στο μεταξύ δεν έχουν ξεχάσει το τι πέρασαν για να επιβιώσουν)...

Εγώ την ομελέτα και εσείς τα αυγά...

Αν κατάλαβα καλά, αυτό που ουσιαστικά ζητάει ο Σαμαράς είναι προσωρινή κυβέρνηση με μη πολιτικά πρόσωπα, διάρκειας ολίγων εβδομάδων, με στόχο την κύρωση της δανειακής σύμβασης αλλά όχι των συνοδευτικών μέτρων, και μετά εκλογές.

Με δυο λόγια, θέλει να στηρίξει μια προσωρινή κυβέρνηση στην οποία δεν θα μετέχει κανείς απο το κόμμα του, η οποία δεν θα πάρει καμία απόφαση για τα μέτρα που θα συνοδεύσουν την δανειακή σύμβαση. Κοινώς, συναινεί στην δανειακή σύμβαση υπο την προϋπόθεση οτι θα έχει μηδενική ευθύνη για τα πεπραγμένα της προσωρινής κυβέρνησης, ώστε να πάει σε εκλογές χωρίς τα ενδεχόμενα  "βαρίδια" δυσάρεστων αποφάσεων...

Εμ έτσι ρε παιδιά γίνομαι κι εγώ Πρωθυπουργός. Ο τύπος θέλει να φτιάξει ομελέτα αλλά να σπάσουν άλλοι τα αυγά. Τι γαμάτους πολιτικούς αρχηγούς έχουμε τελικά... Η πλάκα είναι πως βλέποντας τον Σαμαρά, μου είναι αδύνατον να βρίσω τον Παπανδρέου. Και δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να στεναχωρηθώ γι΄ αυτό...

Εδώ ο κόσμος καίγεται...

Μάλιστα. Λοιπόν, ο Παπανδρέου ζητάει συναίνεση και εννοεί να αποδεχτούν όλοι αδιαμαρτύρητα τις επιλογές του (παράλληλα απορρίπτει κάθε συζήτηση περί συγκυβέρνησης γιατί πως να το κάνουμε, ένας Παπανδρέου είναι πάντα too large για να υπάρξει χώρος και για άλλον στην καρέκλα). Ο Σαμαράς αρνείται να συναινέσει και ζητάει εκλογές εδώ και τώρα, για να σώσει τη χώρα με το μαγικό ραβδάκι της ανάπτυξης που προφανώς του χάρισε ο Χάρρι Πόττερ. Η Παπαρήγα ζητάει εκλογές και έξοδο απο το ευρώ, έξοδο απο την ΟΝΕ, έξοδο απο το ΝΑΤΟ, έξοδο απο την Τούμπα, ακόμα και... έξοδο των Ισραηλιτών απο την Αίγυπτο, γιατί η Ελλάδα είναι πλούσια και αυτάρκης και γιατί δίκιο είναι το δίκιο του εργάτη (οι εργαζόμενοι στον 902 εξαιρούνται). Ο Καρατζαφέρης ζητάει κυβέρνηση εθνικής ομοψυχίας, εθνικής ανάτασης, εθνικής Ελλάδος, με συμμετοχή προσωπικοτήτων (μάλλον εννοεί την Έφη Σαρρή). Ο Τσίπρας ζητάει παραίτηση Παπούλια, εκλογές και συνεργασία των αριστερών προοδευτικών κομμάτων (γιατί ως γνωστόν τα αριστερά κόμματα έχουν μεγάλη παράδοση στην συνεργασία).

Τουτέστοιν, όλοι διαφωνούν με όλους, και οι Ευρωπαίοι ηγέτες τραβάνε τα μαλλιά τους με αυτά που ακούνε και βλέπουνε. Ο Σαρκοζί βγαίνει και λέει ευθέως ότι ήταν λάθος η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, και οι δικοί μας εδώ συζητάνε για την παρέλαση που δεν έγινε. Όλη η Ευρώπη λέει ότι παίζουμε με τη φωτιά και ότι ουσιαστικά πηγαίνουμε για έξοδο απο το ευρώ με τις εξυπνάδες μας (η πλέον πρόσφατη είναι φυσικά η ανακοίνωση για το δημοψήφισμα), και εμάς μας απασχολεί το αν ήταν σωστή ή λανθασμένη η απόφαση του Παπούλια να αποχωρήσει απο την εξέδρα των επισήμων.

Μέχρι που αναπόφευκτα θα βγεί η Μέρκελ και θα μας πεί "αγαπητοί Έλληνες, είστε για τον πούτσο καβάλα, πάρτε λοιπόν το κουβαδάκι σας και τραβάτε για άλλη παραλία. Αρκετά σας ανεχτήκαμε, οπότε τραβάτε στο γέρο-διάολο μπας και βρούμε την ησυχία μας. Λες και δεν έχουμε άλλη δουλειά απο το να ασχολούμαστε με τις μαλακίες σας. Πάρτε τον πούλο λοιπόν, τραβάτε πίσω στην κωλό-δραχμή σας, και αφήστε το ευρώ για εμάς που ξέρουμε να κρατάμε τα κράτη μας όρθια. Εκ μέρους των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ευχαριστούμε πολύ που μας πρήξατε τ'αρχίδια 2 χρόνια τώρα, αλλά δεν θα πάρουμε άλλο". Και θα μας δείξει τον δρόμο προς τα αποδυτήρια...