Ο Πόλεμος των Κόσμων...

Χτές το βράδυ είδα σε μεταμεσονύκτια παράσταση των Πόλεμο των Κόσμων. Θα πρέπει αυθής εξαρχής πως δεν γουστάρω τον Τόμ Κρούζ για δυο λόγους: πρώτον επειδή μου τη σπάει φοβερά το υφάκι του "αιωνίως νέου, άσπιλου, φρεσκοσιδερωμένου καρδιοκατακτητή" που τόσο καλά ξέρει να πλασάρει στα ΜΜΕ, και δεύτερον επειδή ασπάζεται την Σαϊεντολογία. Οφείλω όμως να ομολογήσω πως σαν επαγγελματίας είναι άψογος, και ξέρει να διαλέγει καλά σενάρια και άψογες συνεργασίες (μου άρεσε τόσο το Vanilla Sky όσο και το Minority Report). Το καλό με τον Πόλεμο των Κόσμων είναι πως πρόκειται για κλασσικό έργο: πόσο κακό θα μπορούσε να του κάνει ένας χολυγουντιανός σκηνοθέτης, ειδικά μάλιστα όταν μιλάμε για ΤΟΝ χολυγουντιανό σκηνοθέτη, τον μίστερ Σπήλμπεργκ; Εντάξει, αν αναλάμβανε κανένας ΑΛΛΟΣ χολυγουντιανός σκηνοθέτης τύπου Τζόελ Σουμάχερ, η ταινία θα πήγαινε άπατη άνευ συζήτησης, σαν το τρίτο και τέταρτο Batman... Η ταινία είναι τουλάχιστον ειλικρινής με τον εαυτό της και με τον θεατή. Παρουσιάζει την ιστορία μέσα απο τα μάτια ενός απλού ανθρώπου που βρίσκεται ξαφνικά μέσα σε έναν ωκεανό καταστροφής. Ούτε υπερβολές (που λέει ο λόγος), ούτε ταρζανιές. Οι εξωγήινοι βέβαια είναι "οι κακοί", αλλά ευτυχώς δεν έχουμε τα απίστευτα που συνέβαιναν σε πατάτες τύπου Ημέρα Ανεξαρτησίας. Anyway, δεν ήταν και η απόλυτη εργάρα δράσης που θα σε καθηλώσει για ένα δίωρο και θα μιλάς για αυτήν για όλη την επόμενη χρονιά (ταινίες επιπέδου Matrix γυρίζονται μια κάθε 10 χρόνια), έχει όμως τις στιγμές της, είναι καλοδουλεμένη και με πολλά (πολλά) εφέ. Η μικρή Ντακότα όντως κλέβει την παράσταση με την ερμηνεία της (θυμάστε την Ντρού Μπάριμορ στον Ε.Τ; μα που πάει και τις βρίσκει ο άτιμος ο Σπήλμπεργκ;). Ο Κρούζ προσπαθεί να παίξει τον ρόλο του μάλλον ανεύθυνου πατέρα που υπο την απειλή των φονικών ακτίνων των εξωγήινων θυμάται ότι έχει την ευθύνη δυο παιδιών, και μάλλον τα καταφέρνει καλά (εντάξει, δεν μιλάμε και για οσκαρική ερμηνεία). Κλείνω με ένα σχόλιο για το σύστημα Web Ticket του Village Park: καιρός ήταν....