No Way Out...

Έγραφα την Κυριακή πως κατά την άποψη μου, η ψήφιση του Μνημονίου 2 είναι μονόδρομος. Εξακολουθώ να πιστεύω πως ήταν η μόνη ενδεδειγμένη λύση, έτσι όπως έχουν τα πράγματα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως πιστεύω οτι το Μνημόνιο θα πετύχει: το αντίθετο μάλιστα. Θεωρώ την αποτυχία του δεδομένη, και μάλιστα για τους ίδιους ακριβώς λόγους που απέτυχε και το πρώτο Μνημόνιο. Το πράγμα θα κολλήσει και πάλι στο γνωστό σημείο: δεν πρόκειται να γίνουν οι μεταρυθμίσεις που προβλέπονται, επειδή πολύ απλά κανείς δεν θέλει να γίνουν οι μεταρυθμίσεις αυτές (εννοείται πως εξαιρούνται οι Τροϊκανοί, οι δανειστές και οι Ευρωπαίοι ηγέτες). Και κανείς δεν θέλει να γίνουν οι μεταρυθμίσεις, γιατί είναι όλοι τόσο πολύ διαπλεγμένοι και διεφθαρμένοι ώστε κάθε απόπειρα αλλαγής να προσκρούει σταθερά σε ένα απίστευτο πλέγμα πιέσεων και εκβιασμών, καθιστώντας την όποια προσπάθεια ματαιόπονη. Το θέμα βέβαια είναι πως και οι Ευρωπαίοι το έχουν καταλάβει αυτό: έτσι άλλωστε εξηγείται και η στροφή 180 μοιρών που βλέπουμε πλέον στην στάση αρκετών απο αυτούς που κάνουν κουμμάντο στις Βρυξέλλες. Είχαν στην διάθεση τους έναν ολόκληρο χρόνο να μας μελετήσουν και να μας αξιολογήσουν, και γνωρίζουν πλέον πολύ καλά τι είμαστε διατεθιμένοι να κάνουμε (να πάρουμε το ζεστό χρήμα) και τι να μην κάνουμε (να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις τις οποίες αναλαμβάνουμε ως προϋπόθεση για το ζεστό χρήμα). Ως εκ τουτου, δεν με εκπλήσει καθόλου το γεγονός οτι ακόμα και με την ψήφιση του Μνημονίου 2 απο τη Βουλή (και μάλιστα με τα 2/3 των ψήφων), οι Ευρωπαίοι κωλυσιεργούν, μεταθέτοντας το Eurogroup για την Δευτέρα. All in all, νομίζω πως στην τελική το μόνο που καταφέραμε είναι να πάρουμε μια ακόμα παράταση χρόνου πρωτού συμβεί το αναπόφευκτο: η άτακτη χρεωκοπία και η εθελοντική μας έξοδος απο την Ευρωζώνη και το ευρώ...