Το ψαχτήρι του κακομοίρη...

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2005

Περί περηφάνειας...

Ο αγαπητός Προμηθέας θέτει στο τελευταίο του post εντελώς επιγραμματικά ένα πολύ "καυτό" θέμα: αυτό της περηφάνειας λόγω καταγωγής. Κοινώς: κατά πόσο δικαιούται κάποιος να δηλώνει υπερήφανος για κάτι το οποίο δεν ευθύνεται ο ίδιος, οικιοποιούμενος έτσι άμεσα τα credits των πράξεων ή των καταστάσεων για τις οποίες δηλώνει περήφανος; Ακόμα πιο λιανά: κατά πόσο δικαιούται ο σημερινός Νεοέλληνας να αισθάνεται υπερήφανος για την πολιτισμική κληρονομιά των Αρχαίων Ελλήνων, την στιγμή που στις πλείστες των περιπτώσεων δεν έχει καν ιδέα σε τι συνίσταται η κληρονομιά αυτή;

Καταθέτω την προσωπική μου άποψη: εγώ όχι απλά δεν αισθάνομαι υπέρήφανος, αλλά επιπλέον νοιώθω και ένα βάρος να πλακώνει το στήθος μου κάθε φορά που σκέφτομαι την αρχαία παρακαταθήκη. Και αυτό γιατί γνωρίζω καλά το μέγεθος της παρακαταθήκης αυτής, όπως επίσης γνωρίζω (και αναγνωρίζω) την δική μου μικρότητα απέναντι στην παρακαταθήκη αυτή. Θεωρώ μέγιστη ύβρη και ατιμία την ιδιοποίηση της παρακαταθήκης αυτής. Μου είναι αδύνατον να ισχυριστώ πως "είμαι περήφανος που είμαι απόγονος" ενός λαού που έζησε και μεγαλούργησε 25 αιώνες πριν σε αυτά τα χώματα, την στιγμή που εγώ ο ίδιος δεν έχω πλέον καμία απολύτως σχέση σε τον λαό αυτό, ούτε καν πολιτισμικά (με μοναδική ίσως εξαίρεση την σύγχρονη γλώσσα - απόγονο της Ελληνιστικής διαλέκτου, που με τη σειρά της υπήρξε παραφθορά της Ελληνικής της Κλασσικής Εποχής)...

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Sostos eisai os pros to proto skelos.Ap ti stigmi pou den epileksame
pou tha gennithoume den mporoume na eimaste k yperifanoi gi'auto .Giati omos na aisthanomaste varos apenanti sauti tin 'parakatathiki' afou oute autin tin epileksame?

Ανώνυμος είπε...

ΠΟτε μου δεν ενιωσα περηφανος για τους Αρχαιους Ελληνες.Αυτοι καναν το κουμαντο τους. Το μονο χρεισιμο που ειχαν, για μενα, ειναι οτι οι μονοι που δεν λεγαν μαλακιες για την ανθρωπινη φυση... Αλλωστε για ολα τα αλλα εχουν αλλαξει τα δεδομενα.....
Το βαρος αυτο που λες Τιλλ ποτε μου δεν το εννιωσα, αλλα το βλεπω στον συνχρονο Ελληνισμο το οποιο το εχουν στα ποδια τους(σαν τους Dalton)και τους εμποδιζει να βρουν τον συνχρονο βηματισμο τους...
Ζευς

Promitheas είπε...

Αυτό το θέμα με κάνει και αναρωτιέμαι. Το ανέβασα επειδή ήθελα να ακούσω τις γνώμες μερικών και τελικά έφτασα στο συμπέρασμα ότι όταν μιλάμε για (αυτούς που θεωρούμε) προγόνους μας καταλήγουμε στο να προσπαθούμε να ορίσουμε τη δική μας ταυτότητα. Συζητώντας για το φανταστικό ζήτημα της "κληρονομιάς" ουσιαστικά καθορίζουμε την δική μας θέση για την ελληνικότητα.

Ανώνυμος είπε...

Έχεις δίκιο. Τελικά, είμαστε καταραμένοι: η κατάρα μας είναι η αδυναμία μας να ξεφύγουμε απο την σκιά του πολιτισμικού "πατέρα" μας, την στιγμή που κάνουμε ότι περνάει απο το χέρι μας για να τον καπελώσουμε...

Promitheas είπε...

Θα το έλεγα αλλιώς: είμαστε σαν τα παιδιά μίας παλιάς αριστοκρατικής οικογένειας που έχει ξεπέσει σε ένα δυαράκι στην πλατεία Βικτωρίας και συμπεριφερόμαστε σαν την Μαντάμ Σουσού. Αντί να καταλάβουμε ότι είμαστε ένας βαλκανικός λαός όπως οι άλλοι συμπεριφερόμαστε σαν τον περιούσιο λαό που "κάποτε" είχε κυριέψει την Μεσόγειο, την Περσία, διέπρεπε στις τέχνες και στον πολιτισμό και όλοι οι μετέπειτα τον αντέγραφαν. Έχουμε σοβαρό έλλειμμα αυτογνωσίας.

Ανώνυμος είπε...

Μανώλη, έτσι περίπου νοιώθω κι εγώ...Να που συμφωνούμε 100% σε ένα τόσο λεπτό κι ευθαίσθητο θέμα!