Αστρολογία και Δυνάμεις...

Υπάρχουν πολλά είδη αστρολογίας: Η τυπική Δυτική, η Καρμική, η Βεδική, η Κινέζικη, κλπ κλπ. Είναι τόσα πολλά τα είδη και οι παραλλαγές, που αν έλεγα πως είναι περισσότερα από τα ίδια τα άστρα του ουρανού, μάλλον θα είχα δίκιο. Κάποιες από τις αιτιάσεις που κάνουν οι απολογητές των διαφόρων αυτών ειδών, είναι εν γένει συγκρουόμενες μεταξύ τους (όπως για παράδειγμα η άποψη ενός είδους πως η ώρα γέννησης είναι το σημαντικότερο στοιχείο σε ένα ωροσκόπιο, την στιγμή που άποψη άλλου είδους υποστηρίζει πως το σημαντικότερο είναι ο μήνας, ή το έτος), σε γενικές γραμμές πάντως όλα τα είδη αστρολογίας λειτουργούν κάτω από μια (αρκετά ευρεία ομολογουμένως) υπόθεση: Υπάρχει ένα είδος Δύναμης στα ουράνια σώματα, η οποία επηρεάζει όλους τους ανθρώπους στον πλανήτη μας με κάποιο μυστηριώδη τρόπο. Κατά καιρούς έχουν αποδοθεί διάφορες ιδιότητες σε αυτή τη δύναμη, και ενίοτε έχει ερμηνευτεί ως η Βαρύτητα, ως ένα Ηλεκτρομαγνητικό κύμα, ή απλά ως μιας δύναμη η οποία δεν μπορεί να μετρηθεί. Σε τελικά ανάλυση πάντως, αυτό που όλα ανεξαιρέτως τα επιμέρους είδη αστρολογίας πρεσβεύουν, είναι πως οι πλανήτες και τα άστρα επηρεάζουν τους ανθρώπους.

Η ουσία εδώ είναι μια: Αν υπάρχει πράγματι ένα φαινόμενο, και είναι πραγματικά αληθινό, τότε θα μπορεί να μετρηθεί. Είναι αδύνατο να ξεφύγει κανείς από αυτό το συλλογισμό, επειδή είναι θεμελιώδης: Αν υπάρχει, υπάρχει και τρόπος να γίνει αντιληπτό. Ίσως να μην μπορεί να μετρηθεί άμεσα, ή σε επίπεδο ατόμου. Ίσως να είναι ένα στατιστικό φαινόμενο. Ίσως δηλαδή το φαινόμενο να μην γίνεται φανερό όταν εξετάζουμε ένα μεμονωμένο άτομο, αλλά ένα σύνολο ατόμων. Ακόμα και αυτή η περίπτωση όμως μπορεί να μετρηθεί με την χρήση στατιστικών εργαλείων, και μπορούν να γίνουν προβλέψεις οι οποίες με την σειρά τους μπορούν να μετρηθούν για την ορθότητα και την ακρίβεια τους. Καλωσορίσατε στον θαυμαστό κόσμο της επιστήμης λοιπόν: ας δούμε τι ακριβώς πρεσβεύει η αστρολογία, και πόσο πιθανό είναι να είναι αληθινό.

Ας ξεκινήσουμε κάνοντας την υπόθεση πως υπάρχει κάποια δύναμη στα άστρα και τους πλανήτες που επηρεάζει τους κατοίκους της Γης. Ποια ή τι είναι αυτή η δύναμη; Αυθής εξαρχής οι επιλογές μας είναι περιορισμένες. Οι πλανήτες είναι ουσιαστικά μεγάλες μπάλες από πάγο, μέταλλο, πέτρα, και άλλα στοιχεία. Η ικανότητα τους να μας επηρεάζουν είναι αρκετά αδύναμη, επειδή τυγχάνει να βρίσκονται αρκετά μακριά. Με την τρέχουσα επιστημονική μας γνώση, υπάρχουν μόνο τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις στην Φύση: η Βαρύτητα, ο Ηλεκτρομαγνητισμός, η Ισχυρή δύναμη και η Ασθενής δύναμη. Οι δύο τελευταίες έχουν ως πεδίο δράσης το εσωτερικό των ατόμων και τα υπο-ατομικά σωματίδια. Οπότε είναι μάλλον δύσκολο να μπορέσουμε να πούμε με ποιο τρόπο οι δύο αυτές δυνάμεις είναι ικανές να μας επηρεάσουν σε μακροσκοπική κλίμακα. Η Ισχυρή δύναμη εξασθενεί τόσο γρήγορα με την απόσταση, ώστε ουσιαστικά χάνεται όταν βρίσκεται μερικά εκατομμυριοστά του μέτρου μακριά από τη πηγή της. Οπότε, μας μένει η Βαρύτητα και ο Ηλεκτρομαγνητισμός. Ας εξετάσουμε λοιπόν αυτές τις δύο δυνάμεις.

Ευτυχώς γνωρίζουμε πολλά πράγματα για το πώς ακριβώς λειτουργεί η Βαρύτητα σε μεγάλες κλίμακες, όπως για παράδειγμα στην κλίμακα του Ηλιακού συστήματος. Βασικά, η βαρύτητα ενός αντικειμένου εξαρτάται από δύο πράγματα: Από την μάζα του αντικειμένου, και από την απόσταση στην οποία βρίσκεται. Όσο μεγαλύτερη η μάζα του αντικειμένου, τόσο μεγαλύτερη και η βαρύτητα. Και όσο πιο μακριά, τόσο μικρότερη η βαρύτητα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον πλανήτη Δία. Η μάζα του είναι 25 χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από την μάζα της Σελήνης. Καταπληκτικό, πτράγματι. Εντούτοις, είναι χίλιες πεντακόσιες φορές πιο μακριά από την Γη σε σχέση με την απόσταση της Σελήνης από τον πλανήτη μας. Οπότε, από βαρυτική άποψη, τι μας επηρεάζει περισσότερο, Ο Δίας ή η Σελήνη; Σε αυτή την συγκεκριμένη περίπτωση, ο καθοριστικός παράγοντας είναι η απόσταση. Και αυτό τυγχάνει να ισχύει για όλους τους πλανήτες του Ηλιακού μας συστήματος, και όχι μόνο για τον Δία. Η βαρυτική δύναμη των πλανητών του συστήματος μας δεν είναι παρά κλάσμα της βαρυτικής δύναμης της Σελήνης, ακριβώς λόγω απόστασης. Αν λοιπόν η Βαρύτητα είναι η δύναμη πίσω από την Αστρολογία, τότε η Σελήνη θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο της στοιχείο, καθώς η βαρυτική της δύναμη είναι μεγαλύτερη από την συνδυασμένη βαρυτική δύναμη όλων των πλανητών του Ηλιακού συστήματος. Παρ΄ όλα αυτά, η Σελήνη δεν υπάρχει πουθενά στα ωροσκόπια των αστρολόγων. Η Βαρύτητα λοιπόν τίθεται εκτός συζήτησης όσον αφορά την Αστρολογία. Μένει ο Ηλεκτρομαγνητισμός.

Η Βαρύτητα βασίζεται στην μάζα και την απόσταση. Ο Ηλεκτρομαγνητισμός βασίζεται στο ηλεκτρικό φορτίο και την απόσταση. Το πρόβλημα εδώ είναι πως, τα περισσότερα μεγάλα σώματα δεν έχουν ηλεκτρικό φορτίο! Τα ηλεκτρικά φορτία προέρχονται από φορτισμένα σωματίδια όπως τα πρωτόνια και τα ηλεκτρόνια. Τα αντίθετα φορτία φυσικά έλκονται μεταξύ τους, κάτι το οποίο σημαίνει πως είναι μάλλον δύσκολο να βρεις ένα θετικά φορτισμένο σωματίδιο χωρίς να υπάρχει κοντά του και ένα αρνητικά φορτισμένο σωματίδιο, γι αυτό άλλωστε και σε πλανητική κλίμακα, ένα τόσο μεγάλο σώμα όπως ένας πλανήτης είναι συνήθως ηλεκτρικά ουδέτερο. Υπάρχουν βέβαια πλανήτες που έχουν μαγνητικά πεδία. Τα πεδία αυτά όμως είναι ιδιαίτερα ισχυρά όταν είναι κοντά στον μητρικό τους πλανήτη. Το μαγνητικό πεδίο του Δία είναι τεράστιο, αλλά ο Δίας είναι τόσο πολύ μακριά μας, ώστε δεν έχει καμία ουσιαστική επίδραση στον πλανήτη μας. Επιπλέον, ο Ήλιος είναι η μεγαλύτερη πηγή ηλεκτρομαγνητισμού σε ολόκληρο το πλανητικό σύστημα. Το μαγνητικό του πεδίο μας επηρεάζει άμεσα. Όταν συμβαίνει κάποια έκρηξη στην επιφάνεια του Ήλιου, τεράστια κύματα φορτισμένων σωματιδίων εξοβελίζονται στο διάστημα. Τα σωματίδια αυτά μπορούν να αλληλεπιδράσουν με το μαγνητικό πεδίο της Γης, προκαλώντας απίστευτα προβλήματα (τα black out είναι ένα από αυτά). Από αυτή την άποψη λοιπόν, ο Ήλιος θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο, αν όχι το μοναδικό φαινομενικό στοιχείο για τους Αστρολόγους. Παρ΄ όλα αυτά, οι αστρολόγοι τον αγνοούν εντελώς και εξακολουθούν να δίνουν την μερίδα του λέοντος της αστρολογικής επίδρασης στους πλανήτες. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτό που είναι σίγουρο είναι πως η συνδυασμένη ηλεκτρομαγνητική δύναμη των πλανητών του Ηλιακού συστήματος δεν αποτελεί παρά κλάσμα της ηλεκτρομαγνητικής δύναμης του Ήλιου. Οπότε, αν ο ηλεκτρομαγνωτισμός είναι η δύναμη πίσω από την Αστρολογία, οι πλανήτες θα έπρεπε να είναι εκτός σχεδίου, κάτι το οποίο ως γνωστόν δεν συμβαίνει. Άρα, έξω και ο ηλεκτρομαγνητισμός.

Αν λοιπόν κινητήριος δύναμη της Αστρολογίας ήταν η Βαρύτητα, κυρίαρχο στοιχείο θα ήταν η Σελήνη. Αν ήταν ο Ηλεκτρομαγνητισμός, κυρίαρχο στοιχείο θα ήταν ο Ήλιος. Δυστυχώς, μας τελείωσαν οι δυνάμεις…

Η μόνη ελπίδα που μένει στους αστρολόγους, είναι η ύπαρξη μιας δύναμης η οποία επι του παρόντος είναι άγνωστη στην επιστήμη. Πόσο πιθανόν όμως είναι να υφίσταται όντως μια τέτοια άγνωστη δύναμη; Με βάση όλα όσα γνωρίζουμε, κάθε δύναμη χάνει την ισχύ της όσα αυξάνει η απόσταση. Ένα αντικείμενο που βρίσκεται μακριά, έχει μικρότερη δύναμη από κάποιο άλλα που βρίσκεται κοντά. Παρ΄ όλα αυτά οι αστρολόγοι ισχυρίζονται πως ΟΛΟΙ οι πλανήτες έχουν την ίδια (ή τουλάχιστον συγκρίσιμη) επίδραση, έτσι ώστε η κοντινή μας Αφροδίτη και ο μακρινός Πλούτωνας, να έχουν και οι δύο κάποια «μετρήσιμη» επίδραση στο άτομο (μετρήσιμη με την έννοια του ότι μπορούν να επηρεάσουν κατά κάποιο τρόπο την ζωή του ατόμου). Αυτό πρακτικά σημαίνει πως, με βάση τις αιτιάσεις των αστρολόγων, η απόσταση δεν αποτελεί παράγοντα σε αυτή την άγνωστη δύναμη. Προφανώς, η μάζα δεν θα πρέπει ούτε και αυτή να αποτελεί παράγοντα, γιατί διαφορετικά ο Δίας θα κυριαρχούσε έναντι όλων των άλλων πλανητών, και ο Ερμής θα έμενε απέξω. Ας δεχτούμε λοιπόν προς στιγμή πως πράγματι, υπάρχει μια άγνωστη δύναμη η οποία επιδρά στους ανθρώπους του πλανήτη, και η οποία δεν περιορίζεται από την μάζα και από την απόσταση των πλανητών. Τι γίνεται λοιπόν με τους αστεροειδείς; Γιατί ως γνωστόν δεν υπάρχουν μόνο οι πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο. Υπάρχουν και άλλα κομμάτια από μέταλλο και πέτρα σε τροχιά. Και μάλιστα οι περισσότεροι αστεροειδείς είναι πιο κοντά στην Γη απ΄ ότι ορισμένοι από τους πλανήτες, και μιας και για τους αστρολόγους η απόσταση και η μάζα δεν έχουν σημασία, θα έπρεπε και οι αστεροειδείς να έχουν κάποια επίδραση στους ανθρώπους. Το πρόβλημα βέβαια είναι πως υπάρχουν πολλοί, πολλοί αστεροειδείς (τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο στο ηλιακό μας σύστημα με διάμετρο άνω τον 100 μέτρων). Γιατί άραγε οι αστρολόγοι δεν τους τοποθετούν στους υπολογισμούς τους;

Βέβαια, το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο. Η αστρονομία έχει ανακαλύψει τουλάχιστον άλλους 150 πλανήτες σε τροχιά γύρω από άλλα άστρα. Σίγουρα είναι πολύ μακριά από εμάς, αλλά όπως είπαμε και προηγουμένως, για την Αστρολογία η απόσταση δεν αποτελεί παράγοντα. Θα πρέπει λοιπόν λογικά ΚΑΙ οι πλανήτες αυτοί να μας επηρεάζουν κατά κάποιο τρόπο. Υπόψιν βέβαια πως αυτοί είναι πλανήτες που έχουμε ανακαλύψει ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ. Λαμβάνοντας υπόψη το πόσους έχουμε βρει μέχρι τώρα, και το πόσα άστρα έχουμε εντοπίσει στο διάστημα, μπορούμε να κάνουμε την εύλογη υπόθεση πως υπάρχουν δισεκατομμύρια πλανήτες στον γαλαξία μας. Γιατί άραγε δεν περιλαμβάνονται στις προβλέψεις των αστρολόγων;

Ας το εξετάσουμε από μια διαφορετική οπτική γωνία: Οι Αστρονόμοι (οι πραγματικοί επιστήμονες) μπορούν να πούν με σχετική βεβαιότητα πως οι πλανήτες βρίσκονται εκεί που βρίσκονται εξαιτίας της πραγματικής δυναμικής επίδρασης των άστρων τους. Αν αυτοί οι πλανήτες πράγματι μας επηρεάζουν, όπως θα πρέπει να κάνουν, σύμφωνα πάντα με το σύνολο κανόνων της αστρολογίας, τότε γιατί οι αστρολόγοι δεν μπορούν να προβλέψουν αυτή την επίδραση; Γιατί πριν από 50 ή εκατό χρόνια δεν βρέθηκε έστω ένας αστρολόγος να πει, «κοιτάχτε, θα πρέπει να υπάρχουν πλανήτες γύρω από τα άλλα άστρα, γιατί το προβλέπουν τα δεδομένα μας»; Δεν βρέθηκε κανένας αστρολόγος να πει κάτι τέτοιο, επειδή πολύ απλά κανείς αστρολόγος δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Τα «δεδομένα» τους είναι άνευ ουσίας. Και ξανά, με βάση τους ίδιους αυτούς κανόνες που χρησιμοποιούν οι αστρολόγοι, όλοι αυτοί οι πλανήτες που ανήκουν σε άλλα άστρα, θα έπρεπε να υποσκελίζουν την επίδραση των πλανητών του δικού μας ηλιακού συστήματος, εκμηδενίζοντας ουσιαστικά την επίδραση τους, με τον ίδιο τρόπο που ο ήχος μιας πυρηνικής έκρηξης εκμηδενίζει τον ήχο ενός ψίθυρου…