Το λεπίδι πρέπει να πέφτει εξαρχής...

Ένα απόσπασμα απο το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη "Ιστορία (κωμικοτραγική) του Ελληνικού Κράτους, 1830-1974". Το συγκεκριμένο απόσπασμα, αν και κατ' ουσίαν αναφέρεται στην περίοδο του εμφυλίου, εντούτοις ταιρίαζει σχεδόν απόλυτα με τα όσα συμβαίνουν εδώ και μέρες στον Λίβανο. Αυτό που θα πρέπει να γίνει κατανοητό, είναι πως για το Ισραήλ, αυτά που συμβαίνουν είναι απολύτως ορθολογικά, βάση των στόχων και των επιδιώξεων του. Για το Ισραήλ, δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για το πως βλέπουν τα πράγματα οι απέξω. Το μόνο ουσιαστικό είναι το πως βλέπουν οι ίδιοι τα πράγματα, τι πράττουν για αυτά, και πως θα επιβάλλουν την άποψη τους σε όσους διαφωνούν. Και αυτό ονομάζεται σοβαρή εξωτερική πολιτική, έστω και με τα όπλα. Ως γνωστόν, την Ιστορία την γράφουν οι νικητές. Και μέχρι σήμερα, το Ισραήλ δεν έχει χάσει ούτε απο την πολιτική του, ούτε στο πεδίο της μάχης...

"...Το λεπίδι πρέπει να πέφτει εξαρχής εφόσον προκρίθηκε η ένοπλη αναμέτρηση, και όχι όταν στριμώξουν τα πράγματα, οπότε η τρομοκρατούσα ένοπλη δραστηριότητα δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερα βάρβαρη. Ο πόλεμος δεν είναι σοκολατοπόλεμος και κανένας πόλεμος στην ιστορία δεν έγινε με το γάντι, που λέμε. Ο πόλεμος γίνεται με όπλα, και όπλα σημαίνει θάνατος. Όποιος δεν θέλει να σκοτώσει, δεν πρέπει να εμπλέκεται σε πόλεμο. Ο μετριοπαθής ανθρωπισμός, είναι αντιανθρωπισμός. Δεν είναι λιγότερο ανήθικος αυτός που σκοτώνει δέκα απο αυτόν που σκοτώνει εκατό. Είναι και οι δύο εξίσου ανήθικοι. Διότι η ηθική δεν είναι πρόβλημα ποσότητας. Όπως ακριβώς και η εγκυμοσύνη. Μια γυναίκα δύο μηνών έγκυος δεν είναι "ολίγον έγκυος", είναι για τα καλά έγκυος. Χρειάζονται εκατόμβες νεκρών για να καταλάβει ο χοντροκέφαλος πως ο πόλεμος είναι βάρβαρο πράγμα; Ναί, χρειάζονται, αφού η ποσοτική αντίληψη των πραγμάτων κυριαρχεί επι της ποιοτικής. Και η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει, εφόσον η ηθική αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα ποσότητας, για να θυμηθούμε τον Σπινόζα. Ο ολίγον ανέντιμος, είναι ολικά ανέντιμος, και ο ολίγον βάρβαρος, πέρα για πέρα βάρβαρος".

Κατανοητό; Έχουμε να κάνουμε με πόλεμο, τυπικό και ουσιαστικό. Και αυτός που θέλει να τον κερδίσει, θα πρέπει να βάλει στην άκρη την Ηθική. Αυτό το κατανοούν τόσο οι Ισραηλινοί, όσο και οι αντίπαλοι τους. Οι μεν βομβαρδίζουν ανηλεώς, οι δε ρίχνουν ρουκέτες και κάνουν επιθέσεις αυτοκτονίας. Και προσέξτε, ΔΕΝ ΠΑΡΑΠΟΝΙΟΥΝΤΑΙ ουτε οι μεν, ούτε οι δε: έχουν πλήρη γνώση των συνεπειών των πράξεων τους. Απλά είναι αποφασισμένοι να κερδίσουν. Οι μόνοι που δεν έχουμε καταλάβει ακόμα τι συμβαίνει, είμαστε εμείς εδώ στη Δύση, που ψάχνουμε να βρούμε ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο. Ναι, συμφωνώ, το Ισραήλ έχει γαμήσει το σύμπαν και είναι ο αρχι-τρομοκράτης της Μέσης Ανατολής. ΛΟΙΠΟΝ; Τι σημασία έχει αυτό άραγε όταν μιλάμε με όρους πολιτικού πραγματισμού και γαιωστρατηγικής; απολύτως καμία. Το Ισραήλ εξακολουθεί να ελέγχει τα κατεχόμενα και να βομβαρδίζει τον Λίβανο, και ταυτόχρονα να ισχυρίζεται ότι αμύνεται. Ψεύδεται; Σίγουρα. Εμπαίζει; Απόλυτα. Ε, κάτι τρέχει στα γύφτικα. Απο την στιγμή που έχει την υποστήριξη των ΗΠΑ, απο την στιγμή που οι λοιπές αραβικές χώρες απειλούν με λόγια αλλά κατά τα άλλα ουδέν, απο την στιγμή που η Ευρώπη κάνει τον... Κινέζο, μην περιμένετε να αλλάξει κάτι. Και ας μείνουμε εμείς εδώ να αναρωτιόμαστε γιατί αυτοί εκεί κάτω είναι τόσο ανήθικοι και τόσο βάρβαροι...