Περί κουταλιών...

Έπεσαν πολλές δουλειές μαζεμένες τον τελευταίο καιρό, και ψιλό - χάθηκα. Κάτι άρθρα απο την μια, κάτι κείμενα για ένα βιβλίο απο την άλλη, πέρασε μια εβδομάδα μέχρι να ανεβάσω κάτι καινούργιο. Εντάξει, δεν έχασα και τίποτα σπουδαίο: Απο την μια το καινούργιο Survivor, απο την άλλη ο Uri Geller Live στον Χαρδαβέλλα, εντάξει, τυπικά πράγματα. Μου ήρθε και ένα μήνυμα όπου κάποιος χρήστης με ρωτάει: "Εφόσον θεωρείς τον ευατό σου φιλοσοφημένο (με κάποια όρια πάντα) γιατί κάθεσαι και ασχολείσαι με θέματα σαν του "Uri Geller". Ασχολείσαι με παραφυσικά ?" Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Οχι, δεν με ενδιαφέρουν τα "παραφυσικά". Για να είμαι ειλικρινής, θεωρώ πως δεν υφίστανται καν "παραφυσικά" φαινόμενα. Με ενδιαφέρει όμως, και πολύ μάλιστα, το φαινόμενο "απόψε θα λυγίσω κουτάλια σαν τον Uri Geller". Ο ίδιος ο Uri Geller δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για εμένα. Ενδιαφέρον έχει ο κόσμος ο οποίος βλέπει τον Uri Geller, και πιστεύει πως είναι αυθεντικός. Ελπίζω να με καταλαβαίνεις αγαπητέ φίλε.... Επίσης, όσον αφορά το σχόλιο περί "φιλοσοφημένου εαυτού": Σαφώς και θεωρώ τον εαυτό μου φιλοσοφημένο. Αυτό βέβαια δεν μου απαγορεύει την ενασχόληση με τα κοινά, όσο κοινά και να είναι. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό του ανθρώπου που δίνει βάση σε απατεώνες τύπου Uri Geller, και το απολαμβάνω με τον ίδιο τρόπο που απολαμβάνω και την προσπάθεια να κατανοήσω την κβαντική μηχανική. Η ανθρωπινη βλακεία είναι εξίσου περίπλοκη με την ανθρώπινη ευφυία, και η κατανόηση και των δυο αυτών καταστάσεων απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και μελέτη. Και όπως έλεγε και μακαρίτης ο Ραφαηλίδης, κάποτε θα πρέπει κάποιος να μελετήσει σοβαρά την ανθρώπινη βλακεία...