Το ψαχτήρι του κακομοίρη...

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2005

Στο προ-τελευταίο μου μήνυμα με θέμα το πολυτονικό...

...υπάρξαν κάμποσα σχόλια, αν και δεν το περίμενα, μιας και το θέμα νομίζω πως έχει ήδη υπερ-αναπτυχθεί, οπότε μια ακόμα ανάλυση και στο δικό μου blog θα ήταν περιττή (άλλωστε, η αναφορά μου σε αυτό το θέμα είχε μάλλον χαρακτήρα επίμετρου, παρά προοπτική ανάπτυξης) . Εντούτοις σχόλια υπήρξαν, και για μια ακόμη φορά είδα το ίδιο σκηνικό: Εντάξει ρε παιδιά, σας καταλαβαίνω. Προσπαθήστε όμως να με καταλάβετε και εσείς. Δεν λέω πως το πολυτονικό είναι κακό ή λανθασμένο σύστημα. Λέω απλά πως δεν είναι πλέον λειτουργικό. Για την ακρίβεια, έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να είναι λειτουργικό. Και για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, έναν ολόκληρο αιώνα η Ελληνική κοινωνία προσπαθούσε να απαλλαγεί απο αυτό, και τώρα που τα κατάφερε, ζητάτε την επαναφορά του; Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου δηλαδή. Εντάξει, ήταν γαμάουα οι αρχαίοι, εμείς όμως δεν είμαστε οι αρχαίοι, και με το να ιυοθετήσουμε ξανά το πολυτονικό ούτε πιο έξυπνοι θα γίνουμε, ούτε την δυσλεξία θα καταργήσουμε (αυτές τις παρλαπίπες αφήστε τις κατά μέρος). Αντίθετα, θα δημιουργήσουμε ένα ακόμη πρόβλημα. Μα γιατί ρε γαμώτο είναι τόσο δύσκολο να γίνει κατανοητό ότι πράγματι, η χρήση της γλώσσας απο μια κοινωνία είναι αυτή που μεταβάλλει τους κανόνες της; Αφού ρε παληκάρια το αντίθετο δεν μπορεί να γίνει, γιατί εξακολουθείτε να μας τα πρήζετε; Αφού είτε σας αρέσει είτε όχι, η (κάθε) γλώσσα είναι δυναμική μορφή επικοινωνίας. Με το να επιμένετε στην χρήση κανόνων που de facto δεν εφαρμόζονται (και δεν μπορούν να εφαρμοστούν) πλέον, απλά διαιωνίζετε το πρόβλημα. Τι διάολο το λιβανίζετε το θέμα; Έλεος...

2 σχόλια:

Φοινικιστής είπε...

«[...] τριάντα, πενήντα, παραμύθι, προζύμι [...]. Πώς πρέπει να τονιστούν σύμφωνα με την ιστορική αρχή; Η πρώτη σκέψη ενός "ιστοριστή" είναι, πως αφού το ι και το α ήταν κοντόχρονα στο τέλος των ουδετέρων και των αριθμητικών σε -κοντα κτλ., πρέπει να τονιστούν και οι λέξεις αυτές με περισπωμένη - όσο η παραλήγουσά τους είναι μακριά [...]. Από μιαν άλλη ωστόσο άποψη και στη βάση πάντοτε της ιστορικής ορθογραφίας μπορεί να πη κανείς πως οι λέξεις αυτές πρέπει να φυλάξουν τον τόνο που είχαν πριν χάσουν μια συλλαβή: τριά(κο)ντα, παραμύθι(ον), προζύμι(ον) [...]. Αυτή την άποψη μπορεί να τη δυναμώση και η σκέψη πως όταν γεννήθηκαν οι νέοι τύποι, η περισπωμένη δεν είχε πια την ξεχωριστή της προφορά κι επομένως δε θα είχε εδώ ιστορική δικαιολογία και δικαίωμα, ακόμη περισσότερο αν αποβλέψωμε σε λέξεις νέες καθώς τουλουμοτύρι κτλ. Γίνεται φανερό σε τι άγονα αδιέξοδα μάς πάει η εφαρμογή της ιστορικής αρχής στην ορθογράφηση της νέας μας γλώσσας».

Μανόλης Τριανταφυλλίδης, Άπαντα, τόμος Ζ, σελ. 272.

Τα παραδείγματα του Τριανταφυλλίδη θα μπορούσαν να συμπληρωθούν με πολλά ακόμη. Πέρα από την ιδεολογική, υπάρχει και η αμιγώς επιστημονική πλευρά του θέματος. Το πολυτονικό ελέγχεται και με αυστηρώς επιστημονικούς όρους. Οι τόνοι και τα πνεύματα δικαιολογούνται μόνο σε λέξεις κληρονομημένες από την Αρχαία. Το λεξιλόγιο της Νέας όμως περιλαμβάνει πολλές άλλες πηγές. Γιατί να σημειώνονται τόνοι και πνεύματα σε λέξεις που γεννήθηκαν σε εποχές όπου πλέον δεν ίσχυαν οι ίδιοι κανόνες, αυτοί δηλ. που δικαιολογούν την περισπωμένη κ.τ.λ.;

Sarasides είπε...

αν πάντως επανεμφανισθή κάποιος γλωσαμύντωρ παύλα πολυτονιστής, για να μας πρήξει το περισπώμενο, η υφ ημάς αδελφότης θα αναγκασθεί να τον υποβάλλει στο μαρτύριο της ανάγνωσης της βουστροφηδόν πινακίδος της Πύλου.
Μπας και μάθει να γράφει επιτέλους δυνατά και ελληνικά!
Διάπυρος προς θεόν ευχέτης....