...όπως το διάβασα στο blog του Sraosha, απο συζήτηση του ιδίου και του Τάλου:
α. Κανείς δε θέλει να μάθει τίποτε από τους άλλους -- άλλωστε αυτό σου διδάσκει και το ελληνικό σχολείο,
β. Όσοι είχαν απλώς απόψεις, τώρα -- λόγω Ίντερνετ -- μπορούνε να βρουν μόνοι τους τις πληροφορίες που έχουν ανάγκη για να στηρίξουν τις απόψεις τους και να γίνουν σεντονάδες (εξακολουθεί φυσικά πάντα να τους λείπει η προπαιδεία, η κατάρτιση, η θεμελίωση και το βασάνισμα των ιδεών από τον ορθό λόγο, τον κοινό νου, την εμπειρία),
γ. Για διάλογο φυσικά, ούτε λόγος (βλέπε α.).
α. Χειρότερα ακόμα... κανένας δεν πιστεύει ότι υπάρχει κάτι να μάθει από τους άλλους,
β. Το Google έχει κάνει την επιλεκτική τεκμηρίωση "υψηλή τέχνη", οπότε αν ψάχνεις για κάτι να στηρίξεις τις απόψεις σου θα το βρείς (και δεν θα βρεις τα 500 που την καταρρίπτουν),
γ. Γενικά υπάρχει μια άγνοια του τι σημαίνει συζητώ δημόσια (ή ιδιωτικά) και τι σημαίνει επιχειρηματολογία -- που προηγείται πολύ του διαδικτύου. Είναι παλιό πρόβλημα (όχι μόνο Ελληνικό, αλλά έντονο εδώ κάτω).
Τα είπατε όλα, και σας βγάζω το καπέλο...
1 σχόλιο:
Επίτρεψέ μου να προσθέσω ότι:
1. Η αναφορά των πηγών προδίδει αμέσως την επιλεκτικότητα, οπότε δεν πειράζει, σε τελική ανάλυση. Η επίκληση στην αυθεντία είναι από τις "εύκολες" λογικές πλάνες -- στην κατάρριψή της, εννοώ.
2. Το διαδίκτυο δημιούργησε ένα νέο είδος "συζητητή", ανάλογο με το τρολ: αυτόν που αγνοεί παντελώς όλα τα επιχειρήματα που παραθέτεις, εστιάζοντας σε ό,τι τον βολεύει -- δηλαδή σε ό,τι θεωρεί πως μπορεί να αντικρούσει εύκολα. Ταυτόχρονα, παρερμηνεύει όλα όσα του λες, είτε από καθαρή βλακεία είτε από (όχι και τόσο καθαρή) υστεροβουλία.
Δημοσίευση σχολίου