Το ψαχτήρι του κακομοίρη...

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Αυτές οι άτιμες οι μεταμοσχεύσεις...

Με ρωτάει ο αγαπητός Φιλαλήθης ποια είναι η θέση μου για τις μεταμοσχεύσεις νεφρών στην Ινδία και στο Πακιστάν. Υποθέτω πως αναφέρεται στους Έλληνες που πάνε σε αυτές τις χώρες για να υποβληθούν σε μεταμόσχευση νεφρού.

Αγαπητέ μου φίλε, δυστυχώς το θέμα που θίγεις είναι αρκετά πολύπλοκο. Δεν εξαντλείται μόνο στο αν πράττουν καλώς οι κακώς όσοι πράττουν κατ΄ αυτό τον τρόπο. Εντάξει, μπορώ να σου πω πως κακώς πάνε αυτοί που πάνε στην Ινδία και στο Πακιστάν για να βάλουν νεφρό. Και λοιπόν; Μήπως θα αποτρέψεις έτσι αυτούς που πηγαίνουν; σε καμία περίπτωση. Το ζήτημα φίλε Φολαλήθη έχει δυο πολύ βασικές παραμέτρους. Η πρώτη έχει να κάνει με το νεφρικό μόσχευμα ως ιατρικό "προϊόν" με συγκεκριμένη προσφορά και ζήτηση. Η δεύτερη έχει να κάνει με την κοινή Ελληνική νοοτροπία του "να κάνω εγώ την δουλειά μου, και ας πάνε να γαμηθούνε όλοι". Σημειωτέον, η δεύτερη αυτή παράμετρος έχει σημαντικό αντίκτυπο ΚΑΙ στην πρώτη: Αν το μόνο που σε νοιάζει είναι ο κώλος σου, λογικό είναι να την έχεις γραμμένη την προσφορά οργάνων. Θυμάσαι εκεί την διαφήμιση που έπαιζε κάποτε η ΕΤ? με τον γιατρό που ρωτάει τον ασθενή του, ποια είναι η γνώμη του για την δωρεά οργάνων, και ο ασθενής απαντά πως καλή είναι, αλλά ο ίδιος δωρητής δεν γίνεται (και ο γιατρός που απαντά πως πρέπει να κάνει μεταμόσχευση, και μένει κάγκελο ο ασθενής). Ε, αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα, εδώ και χρόνια. Οι Έλληνες είναι σταρχιδιστές και παρτάκηδες σε ζητήματα ουσίας, και η χαμηλή προσφορά οργάνων το αποδεικνύει περίτρανα. Όχι, το πως θα ονομάζονται τα Σκόπια ΔΕΝ είναι ζήτημα ουσίας. Η δωρεά οργάνων είναι, όπως και η αιμοδοσία, όπως και τα ράντζα στα νοσοκομεία, όπως και οι δίμηνες αναμονές για επείγοντα χειρουργεία. αλλά εμάς μας νοιάζει πάνω απ΄ όλα μην μας πούνε τον Μεγαλέξανδρο αδελφή, και ας πάει να γαμηθεί ο γείτονας που πεθαίνει μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μας...

Δεν θα αναφερθώ στο πως γίνεται και στα νούμερα εμφανίζεται μια άνοδος των μεταμοσχεύσεων τα τελευταία χρόνια. Αυτή είναι μια άλλη ιστορία, ακόμα πιο τραγική, γιατί πρακτικά οι Έλληνες εξακολουθούν να είναι το ίδιο αναίσθητοι όπως και πριν 15 (25,35,45) χρόνια. Απλά, έχουν "αμβλυνθεί" τα όρια αποδοχής και καταλληλότητας μοσχευμάτων, τόσο όσο χρειάζεται ώστε τα νούμερα να δείχνουν αυξητικές τάσεις. Στην πράξη, τίποτα δεν αλλάζει. Το πρόβλημα της χαμηλής προσφοράς εξακολουθεί να υφίσταται. Και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι τι κάνουν? Αυτό που θα έκανε ο κάθε μέσος Έλληνας στην θέση τους: κοιτάζει να "κάνει την δουλειά του", no matter the cost. Αν λοιπόν θα βάλει νεφρό τάζοντας λαγούς με πετραχήλια δεξιά και αριστερά, αυτό θα κάνει. Αν θα βάλει νεφρό πηγαίνοντας στο Πακιστάν, θα πάει στο Πακιστάν. Όλα τα άλλα τα γράφει ΣΤ΄ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ, ακόμα και όταν σε αυτά τα άλλα συμπεριλαμβάνεται και ο κίνδυνος να πάθει μεγαλύτερη ζημιά από αυτή που ήδη έχει. Τι είπατε; Κοινή Λογική; Μα καλά, είστε σοβαροί; Εδώ ο Έλληνας δεν σκέφτεται λογικά σε πιο απλές καταστάσεις, θα σκεφτεί λογικά τώρα που έχει πάρει φωτιά ο κώλος του και κοιτάει να ξεμπλέξει;

Τεσπά, ας μην επεκταθώ περισσότερο γιατί μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι κάθε φορά που τα σκέφτομαι όλα αυτά. Η ουσία είναι πως έχουμε μάθει να κατηγορούμε το Κράτος για όλα τα στραβά που μας συμβαίνουν, και αφήνουμε μονίμως την ουρά μας απέξω. Το πρόβλημα των μεταμοσχεύσεων στην Ελλάδα ΔΕΝ είναι (σε πρώτη φάση και κατά κύριο λόγο) πρόβλημα κρατικής πρωτοβουλίας: Είναι πρόβλημα των πολιτών της κοινωνίας που αποτελούν αυτό το κράτος. Οι Έλληνες απλά ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ και δεν αναλαμβάνουν κανενός είδους δράση αν το αντικείμενο της δράσης τους δεν συνδέεται άμεσα με τους ίδιους. Και ακριβώς επειδή δεν βλέπω να αλλάζει κάτι στο άμεσο μέλλον, δεν βλέπω να βρίσκεται και καμία λύση στο πρόβλημα των μεταμοσχεύσεων. Το πολύ - πολύ να μην πηγαίνουν πλέον για μεταμοσχεύσεις στο Πακιστάν και στην Ινδία, αλλά στο Κόσοβο και στην Μακεδονία, που είναι και πιο κοντά, και που μάλλον θα είναι και πιο οικονομικά...

Δεν υπάρχουν σχόλια: