Αλαζονεία....

Ένα απο τα πράγματα που με εκνευρίζουν μέχρι δακρύων, είναι η αλαζονεία. Δυσανασχετώ εν γένει με όλους όσους θεωρούν τους εαυτούς τους φυσικά ανώτερους απο τους άλλους. Πιο συγκεκριμένα, απεχθάνομαι ειδικά όλους αυτούς πού ενδεχομένως είναι πράγματι ανώτεροι σε ορισμένους τομείς απο όλους τους άλλους, και δεν σταματούν στιγμή να τονίζουν την ανωτερότητα τους και να ξεκινούν κάθε τους πρόταση απο αυτήν ακριβώς την θέση. Δεν έχω πρόβλημα με την υπερηφάνεια, ούτε και με την ειρωνεία: και τις δυο τις θεωρώ νορμάλ συμπεριφορές. Μπορείς κάλιστα να έχεις ντοκτορά στην Αστροφυσική και να είσαι περήφανος γι΄ αυτό, ή ακόμα και να ειρωνεύεσαι τον αλφα τυχάρπαστο ο οποίος διατυπώνει μιας παιδαριώδη άποψη για την κίνηση της Αφροδίτης επειδή κάτι διάβασε στην στήλη με τα ζώδια της χτεσινής εφημερίδας. Το να επαίρεσαι όμως και να μυκτυρείς τον άλφα κακομοίρη επειδή 1.) Έχει Άποψη, και 2.) Τολμά Και Την Εκφέρει Μπροστά Στον Γαμάουα Αστροφυσικό Με Την Ντοκτορά, αυτό πλέον ξεπερνά τα όρια κάθε μέτρου. Ξέρεις ρε φίλε πέντε πράγματα παραπάνω; Κάτσε και εξήγα του του ανθρωπάκου. Δεν γουστάρεις να εξηγήσεις; Σήκω και φύγε. Η ουσία δεν είναι να δείξεις πως είσαι ανώτερος. Η ουσία είναι να είσαι ανώτερος. Και άμα είσαι, δεν έχεις ανάγκη να το δείχνεις πάση θυσία. Αν έχεις αυτή την ανάγκη, τότε θα πρέπει να επισκευτείς γιατρό, γιατί μιλάμε πλέον για ψυχοπαθολογικό πρόβλημα. Μπορώ να καταλάβω τον επαγγελματία πρωταθλητή που παίρνει χρυσό μετάλιο στους Ολυμπιακούς και το κρεμάει στο σαλόνι του. Μπορώ επίσης να καταλάβω τον γιατρό ή τον δικηγόρο που κρεμάνε τα πτυχία τους πάνω απο τα γραφεία τους. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω τον χι άγνωστο που κρεμάει στο σαλόνι του το αναμνηστικό δίπλωμα για την συμμετοχή σε αγώνα ανώμαλου κατσικόδρομου όταν πήγαινε στην πέμπτη Δημοτικού, ακριβώς κάτω απο την φωτογραφία του... Πολλά χρόνια πριν, την περίοδο που είχα ασχοληθεί σοβαρά με την ελαιογραφία, είχα φτιάξει μια προσωπική προσωπογραφία (περίσευε το χρώμα, είχε καλό φώς, δεν είχα τι να κάνω, και είχα απέναντι μου έναν τεράστιο καθρέφτη). Ο πατέρας μου είχε κάνει το μέγα σφάλμα να την καδράρει, και να την βάλει στο σαλόνι. Με την πρώτη ευκαιρία, ο πίνακας μεταφέρθηκε στο πατάρι. Και κάτι μετάλια που είχα πάρει κάποτε σε ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, μπήκανε σε ένα ντουλάπι και μετά πετάχτηκαν. Αηδιάζω και μόνο στην ιδέα μιας δικής μου φωτογραφίας κρεμασμένης μέσα στο σπίτι μου. Ένας καλός λόγος για να αυτοκτονήσω απο αηδία για τον εαυτό μου, θα ήταν να κρεμάσω στον τοίχο καμιά αφίσα/φωτό με τον μαυροσκούφη Παρούση, το πρωτοπαλλήκαρο του Άρη Βελουχιώτη, μόνο και μόνο επειδή έχω το ίδιο επώνυμο...