Εις μνήμην...

Εχτές λοιπόν ήταν Παρασκευή, 11 Μαρτίου του σωτήριου έτους 2005. Συμπληρώθηκαν 3 έτη απο τον θάνατο της αγαπημένης μου Φανής. Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα τα οποία μπορεί να πει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις. Τα γνωστά κλισέ του τύπου ¨εκεί που είναι, είναι ευτυχισμένη" και "πήγε σε ένα καλύτερο κόσμο", δυστηχώς δεν με αγγίζουν, για να μην πω πως με εκνευρίζουν κιόλας. Όχι δεν είναι καλύτερα εκεί που είναι, γιατί δεν είναι πουθενά. Ο θάνατος δυστηχώς είναι το τέρμα. θα ήταν καλύτερα, αν ήταν εδώ σήμερα, μαζί μου. Αλλά δεν είναι. Και δεν είναι ούτε αυτή καλύτερα, ούτε εγώ. Αυτή όμως είναι σε χειρότερη μοίρα απο μένα, γιατί απλούστατα είναι νεκρή. Και εγώ θα πρέπει, υποτίθεται, να παρηγοριέμαι με τα γνωστά κλισέ που ανέφερα παραπάνω. Εγώ όμως δεν θέλω να παρηγορηθώ: θέλω να βιώσω την αίσθηση της απώλειας όπως είναι, χωρίς αναισθητικό. Δεν έχω αλλωστε άλλη επιλογή, εκτός κι αν αποφασίσω να κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Αλλά η εποχή της κοροϊδίας έχει πια περάσει. Κάποτε πήρα την αποφάση να ζήσω στην πραγματικότητα. Και δεν σκοπεύω να αλλάξω τώρα...

Πέρασαν λοιπόν τρία χρόνια. Ούτε που το κατάλαβα. Ακόμα την βλέπω μπροστά μου. Και δεν έχει και νόημα να σκέφτομαι τα χιλιάδες "αν", που μπορεί να την είχαν κρατήσει ζωντανή. Αυτά τα ρημάδια τα "άν"... Άχρηστα ερωτηματικά του παρελθόντος, που δεν λένε να εξαφανιστούν απο το μυαλό μου, όσο κι να προσπαθώ να τα διώξω...

Έτσι έχουν τα πράγματα. Τρία χρόνια. Άντε λοιπόν κοπελάρα μου, αιωνία σου η μνήμη, κι ας μη με ακούς, και ας μη με βλέπεις "απο κει ψηλά". Ακούω εγώ. Και βλέπω, και θυμάμαι. Άντε λοιπόν, να ζήσουμε εμείς που σε αγαπήσαμε, και νασε θυμόμαστε μέχρι που να έρθει και το δικό μας τέλος...