Κόμπλεξ κατωτερότητας + ματαιοδοξία, Part II...

Ίσως κάποιοι απο εσάς να τυγχάνει να είστε μέλη ενός σωματείου, ενός συλλόγου, ενός συνδέσμου, κάποιας οργάνωσης τέλος πάντων η οποία διαθέτει καταστατικό, κάνει εκλογές και αναδυκνύει διοικητικό συμβούλιο. Σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι σχεδόν πάντα υπάρχουν άτομα τα οποία προσπαθούν με κάθε τρόπο να κερδίσουν μια θέση στο εν λόγω διοικητικό συμβούλιο, και όταν επιτέλους την κερδίζουν, απέχουν χαρακτηριστικά απο τα όποια καθήκοντα τους. Και όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και γίνονται ξανά εκλογές, κάνουν και πάλι τα πάντα για να ξαναβγούν, διαφημίζοντας και διαλαλόντας επιπλέον τα όσα έκαναν (!) κατά την προηγούμενη θητεία τους (!!!). Και φυσικά ξαναβγαίνουν, και για μια ακόμη φορά απέχουν των όποιων καθηκόντων τους. Επιπλέον, όταν τους παίρνουν χαμπάρι, αρνούνται πεισματικά να παραιτηθούν ώστε να πάρουν την θέση τους άλλοι, οι οποίοι τουλάχιστον θα εμφανίζονται στις συνεδριάσεις του διοικητικού συμβουλίου. Όχι, παραμένουν κολλημένοι στις θέσεις τους, και περιμένουν τις επόμενες εκλογές, όπου για μια ακόμη φορά θα κινήσουν γη και ουρανό για να ανανεώσουν την θητεία τους σε μια θέση η οποία εκτός απο έναν τίτλο, δεν τους προσφέρει τίποτα περισσότερο. θα μου πείτε τώρα εντάξει, αν γίνεται αυτό το σκηνικό σε τίποτα συλλόγους της πλάκας, δεν έχει αξία ούτε καν να το αναφέρουμε. Δυστηχώς όμως, αυτά τα πράγματα συμβαίνουν σε κάθε είδους σύλλογο, είτε είναι της γειτονιάς, είτε είναι πανελλαδικός. Έχω ο ίδιος προσωπική εμπειρία απο πανελλήνιο σύνδεσμο. Αυτό όμως που με εξέπληξε, είναι το ότι έμαθα πως τα ίδια ακριβώς πράγματα συμβαίνουν και σε άλλο διεθνώς γνωστό σύλλογο (αναφέρομαι βέβαια στο Ελληνικό παράρτημα του), ο οποίος μάλιστα έχει ως μοναδικό κριτήριο για την εισαγωγή νέων μελών, το υψηλό I.Q. τους. Η απορία μου τώρα είναι η εξής: αν μιλάμε για ένα σύλλογο ο οποίος έχει ως κοινό χαρακτηριστικό των μελών του το υψηλό I.Q., αν δηλαδή μιλάμε για μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι κατά γενική ομολογία θεωρούνται περισσότερο έξυπνοι απο τους άλλους, άρα και με μεγαλύτερη ανάπτυξη της λογικής τους ικανότητας, τότε πως διάολο εξηγείται αυτή η συμπεριφορά; Μήπως τελικά όλο το concept περί υψηλού I.Q. είναι βαθύτατα παρεξηγημένο και υπερτιμημένο; Απο την άλλη βέβαια, μπορεί και πάλι να πει κανείς πως, ένα σωματείο σαν αυτό δεν έχει κάποιο ουσιαστικό έργο ώστε να μας απασχολήσει ιδιαίτερα. Θα συμφωνήσω. Όμως και πάλι, υπάρχουν άλλα σωματεία, τα οποία έχουν να ασχοληθούν με άλλα, σοβαρά θέματα: με θέματα κοινωνικών δικαιωμάτων, ταξικών συμφερόντων, ή με θέματα υγείας. Σε αυτά τα σωματεία πως αντιμετωπίζονται οι "ενοικιαστές καρεκλών", και το σημαντικότερο, πως γίνονται εντέλει ανεκτοί (και αρεστοί) απο το σύνολο των ατόμων που απαρτίζουν το κάθε σωματείο; Γιατί ας μην ξεχνάμε πως, αυτοί οι άνθρωποι, σχεδόν πάντα βρίσκουν τον δρόμο τους για την καρέκλα που εποφθαλμιούν...