Έχω δίκιο, έχεις δίκιο...

Στο προηγούμενο post, δέχτηκα το εξής σχόλιο απο τον αγαπητό Filalithi:

"- Ας υποθέσουμε οτι εγώ είμαι "ένας μέσος φυσιολογικός νούς-αλλά κάποιες φορές η πολύ δημοκρατία αποτελεί τροχοπέδη στα σχέδια σου ειδικά αν αυτά έχουν μια δόση "οράματος" και πολύ δόση απο μεράκι.Ετσι λοιπόν κάποιες φορές είναι προτιμότερο να επιβάλεις με το "ζόρι" έστω και με "ιντρικαδόρικο" τρόπο ,τις απόψεις σου αν βέβαια είσαι σίγουρος οτι έχεις δίκιο".

Εδώ τίθεται ένα μείζων πρόβλημα: το "είμαι σίγουρος ότι έχω δίκιο" δεν σημαίνει απαραίτητα πως έχω και δίκιο. Πιστεύω πως, ο Χίτλερ ήταν σίγουρος πως είχε δίκιο, και πως θεωρούσε πως το μεγάλο του όραμα για έναν κόσμο χωρίς Εβραίους υπό την ηγεσία του ιδίου ήταν απολύτως αναγκαίο να επιβληθεί με το ζόρι, ακριβώς επειδή οι "δημοκρατικές διαδικασίες" αποτελούσαν τροχοπέδη στα μεγαλόπνευστα σχέδια του....

Οπότε το ζήτημα δεν είναι αν "είμαι σίγουρος πως έχω δίκιο". Το ζήτημα είναι αν το δίκιο μου είναι πράγματι δίκαιο (αν είναι αντικειμενικά δίκαιο), ή αν είναι δίκαιο μόνο με βάση την δική μου ερμηνεία. Αλλά το θέμα δυστηχώς πάει ακόμα παραπέρα: ας υποθέσουμε πως έχω πράγματι δίκιο, αλλά πως κανένας άλλος δεν επιθυμεί να κάνει δεκτό το δίκαιο αυτό. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Έχω το δικαίωμα να επιβάλλω το δίκαιο σε μια κοινωνία η οποία τάσσεται σύσσωμη εναντίον του; Αν ναι, τότε μέχρι που μπορώ να φτάσω για να επιβάλλω το δίκαιο αυτό, και σε τελική ανάλυση, ποιός νομιμοποιεί την επιβολή αυτή, απο την στιγμή που αυθής εξαρχής αντιμετωπίζω την σύσσωμη άρνηση; Και αν τελικά δέν έχω το δικαίωμα να επιβάλλω το δίκαιο σε μια κοινωνία που τάσσεται καθ΄ ολοκληρίαν εναντίον του, αυτό άραγε δεν είναι αντικειμένικά δίκαιο, καθώς έτσι εκπληρώνεται η βούληση της κοινωνίας;