Πάει κι αυτό...

Ωραία, ετελέσθη και η ορκωμοσία του νέου Προέδρου. Οι Δεξιοί σηκώθηκαν κανονικότατα, οι Πασόκοι και οι Κουκουέδες παρέμειναν καθήμενοι, και οι εκ του Συνασπισμού απεχώρησαν. Κατά τα άλλα, η τελετή διεξείχθη κατά τα γνωστά πρότυπα: ο Αρχιεπίσκοπος ευλόγησε, ο Πρόεδρος ορκίστηκε, έγινε η καθιερωμένη ανταλλαγή σχολίων και χειραψιών, και όλα εξελίχθησαν ομαλά. Τελικά, απο όλη αυτή την ιστορία απεκόμισα την εντύπωση πως όλο αυτό το νταβαντούρι των προηγούμενων ημερών για το αν θα παει ο Αρχιεπίσκοπος στην ορκωμοσία ή όχι, και αν θα υπάρξουν εκπλήξεις ή όχι, ήτο απλώς στάχτη στα μάτια. Όλα μου φάνηκαν μια χαρά κανονισμένα: οι μεν φέρθηκαν ευλαβώς, οι δε έκαναν μια δήθεν ανταρσία αλλά με πολύ τάκτ, και απο τους εξ αριστερών, οι του Περισσού ακολούθησαν την πράσινη γραμμή, ενώ οι άλλοι απλά απεχώρησαν. Όλοι λοιπόν ικανοποιημένοι: Οι μεν της Βουλής διότι "επέρασε το μήνυμα", οι δε του Κλήρου επειδή απεφεύχθησαν τα χειρότερα. Η ουσία πάντως είναι μία: ο Πρόεδρος ορκίστηκε κανονικά με Παπά και Ευαγγέλιο, και για τα περαιτέρω το συζητάμε αργότερα. Πάντως, η αποχώρηση του Στεφανόπουλου με σταναχώρησε. Τον εκτιμούσα ιδιαίτερα ως Πρόεδρο. Ήταν άλλωστε ο μόνος ο οποίος ετόλμησε, τις λίγες αυτές φορές που του δώθηκε η ευκαιρία, να πεί κάποια σωστά πράγματα. Το "κράψιμο" των ΗΠΑ, το χέρι (εις διπλούν μάλιστα) στον Αρχιεπίσκοπο, και η ακέραια στάση του στο ζήτημα του Τσενάϊ, ήταν ομολογουμένως μερικά απο τα highlights της θητείας του. Αντίο Πρόεδρε, θα μου λείψεις. Κάτι μου λέει πως ο διάδοχος δεν θα έχει την ίδια πυγμή, και θα αρχίσω να νοσταλγώ τις μέρες σου...